Los Abrazos Rotos

Regisseur Pedro Almodóvar is ontegensprekelijk een natuurtalent dat zijn ereplaats in de filmgeschiedenis al ruimschoots verdiend heeft. Wie van zijn films houdt, weet een portie fantasie en surrealisme in combinatie met een tot het bot uitgewerkt relationeel verhaal te smaken. Hij heeft een neus voor acteertalent en weet lelijkheid tot gratie en schoonheid om te buigen. Hij hoeft zelfs niets meer toe te voegen aan zijn palmares. Gelukkig voor de cinema heeft hij dat met Los Abrazos Rotos toch gedaan. De toon wordt meteen gezet dankzij huiscomponist Alberto Iglesias en met beelden die knipogen naar de stomme film: dit is cinema met respect voor zijn medium, vol stijlvolle en frivole details in het gebruik van de decors, de muziek en de uitwerking van het scenario.

Mateo Blanco alias Harry Caine (Lluis Homar) is de spilfiguur. Dankzij het creatieve camerawerk van Rodrigo Prieto is het duidelijk dat de ogen van onze protagonist een hoofdrol zullen spelen. De blinde Harry Caine is anno 2009 een regisseur die zijn zicht maar niet zijn sex-appeal verloor. Het feit dat hij hulp nodig heeft om te straat over te steken, wat hem afhankelijk maakt, buigt hij echter om in een voordeel. Almodóvar vertelt ons dat de blinde filmmaker een onafgewerkte film heeft liggen en maakt een verhaallink met een zekere Ernesto Martel (José Luis Gomez). Via vakkundig verweven flashbacks naar de jaren negentig en een register aan verwijzingen naar de klassieke film wordt de geschiedenis van Martel en diens secretaresse Lena ontrafeld. Lena is een beeldschone vrouw -hoe kan het ook anders als Penélope Cruz haar vertolkt- van bescheiden komaf die uit dankbaarheid de minnares wordt van haar baas. Haar droom is actrice worden en daar komt Mateo Blanco op het voorplan. Ondanks een matige screentest is hij meteen weg van Lena. Liefde maakt blind of heeft hij gewoon oog voor talent?

Penélope Cruz wordt terecht een van Almodóvars muzes genoemd. Voor ze recent een Oscar won voor Woody Allens Vicky Cristina Barcelona, inspireerde ze hem al in Carne trémula, Todo Sobre mi Madre en Volver. Haar vurige uiterlijk, haar gedoseerde acteerprestatie, de perfecte regie en de hulp van rasacteurs Blanca Portillo, José Luis Gomez, Angela Molina en Lluis Homar, bieden haar de ruimste gelegenheid een prachtrol neer te zetten.

De film bulkt van de kleurrijke personages die meesterlijk zijn uitgewerkt. Hoewel de driehoeksverhouding tussen Mateo, Lena en Ernesto Martel een belangrijke verhaallijn vormt, is ook de betekenis van persagente Judit Garciá (Portillo), haar zoon Diego (Tamar Novas) en Martels zoon (Rubén Ochandiano) minstens even bepalend voor de richting die het verhaal uit gaat. Hieruit blijkt eens te meer de virtuositeit en de originaliteit van de Spaanse cineast. Houden van en kunnen loslaten van zowel mensen als creaties vormen de kern van het leven.

Los Abrazos Rotos? onvoorspelbare scenario brengt ons niet alleen een verhaal over de liefde voor de film en het metier van regisseur. Het is tegelijkertijd ook een film die de mogelijkheden van genres als melodrama en komedie tentoonspreidt. Mateo Blanco verwoordt het als volgt: ?Films moet je afmaken, zelfs blindelings?. Het verrassende einde doet ongetwijfeld velen watertanden naar nog meer Almodóvar.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de