Lou Reed's Berlin

1973. De volledige muziekwereld kijkt vol ongeduld uit naar Berlin, Lou Reeds derde soloalbum na zijn vertrek bij The Velvet Underground, en de opvolger van de commerciële voltreffer Transformer. Waar Reed op het door David Bowie geproducete glamrockalbum nog uitpakte met toegankelijke hits, blijkt het brechtiaanse conceptalbum een veel moeilijker te verteren brok. In de ?film voor de oren? over de verscheurde relatie van de getormenteerde junkies Caroline en Jim, blijven weinig onconventionele topics onberoerd. Platenmaatschappij RCA vergeet zijn beloftes na te komen, de wereldpers boort de plaat meedogenloos de grond in en Berlin flopt desastreus. Compleet gedesillusioneerd laat Lou Reed zijn ambitieuze voornemen ? een Berlin-tournee met blazers, strijkers en koor ? varen.

Drieëndertig jaar later - het ophefmakende album is intussen uitgegroeid tot het meest onderschatte meesterwerk uit de rockgeschiedenis - keert de New York City Man op zijn passen terug. Mét concertarrangementen én het Brooklyn Youth Chorus trekt hij er alsnog op uit, om zijn eens zo gecontesteerde pièce de résistance aan het volk te tonen. Voor de beeldregie van het concert doet Reed een beroep op stadsgenoot, kunstschilder en regisseur Julian Schnabel. Vijf avonden op rij kampeert de excentriekeling achter Before Night Falls en Le Scaphandre et le Papillon in het Brooklynse St. Ann?s Warehouse, om terug buiten te komen met een sobere registratie van een mythisch optreden.

Lou Reed?s Berlin vat aan met de meester, die luttele seconden voor de eerste noten, plaatsneemt achter het doek, en eindigt na een rondje bisnummers, waarin gelegenheids-achtergrondzanger Antony Hegarty een fabelachtige Candy Says uit zijn androgyne lijf perst. Schnabel is clever genoeg om te beseffen dat Berlin een hoogst fascinerend narratief op zichzelf is: hij beperkt zich veelal tot ongecompliceerde beelden, en laat Reed - schijnbaar beter in zijn element dan tijdens zijn recente doortocht in Vorst - de rest van het werk voor zijn rekening nemen. Bijgestaan door het imponerende kinderkoor ? dat vooral tijdens The Kids en Sad Song de rillingen langs je ruggengraat jaagt -, gitarist van het eerste uur Steve Hunter, en een uitstekende Hegarty, bewijst hij dat Berlin, ondertussen vierendertig jaar na de koudste douche uit zijn carrière, nog geen greintje aan klasse heeft moeten inboeten. Oh, honey it was paradise.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de