Lucy in the Sky

Televisiemaker Noah Hawley kunnen we niet genoeg prijzen voor zijn vernuftige en al vier seizoenen immens entertainende serie Fargo - bingewatch nu! Zijn eerste film is echter absoluut geen voltreffer.

Dit op feiten gebaseerde relaas wil een portret schetsen van een astronaute die na haar missie in de ruimte enigszins de grip op haar bestaan verliest. Na haar onbeschrijfelijke buiten-aardse ervaring, voelt het leven voor haar eentonig en zinloos aan en wil ze maar één ding: zo snel mogelijk terug.

We zien de hoogst intelligente en zelfzekere Lucy dan ook verbrokkelen tot enkel nog een raaskallende en labiele hysterica overblijft. De makers van deze film slagen er echter niet in ons te boeien met dit enerzijds amper interessante verhaal vol bizarre metaforen, wazige thema's en wisselende narratieve tonen, dat anderzijds nergens psychologisch plausibel uitgediept wordt. Natalie Portman kan weinig toevoegen aan de afzichtelijke pruik, het flagrante accent en de boerse outfits van haar personage en zorgt er voor dat we Lucy zuchtend een enkeltje richting ruimte toewensen.

Een esthetische en narratieve soep

Maar Hawley heeft zich vooral mispakt in zijn regie. Zijn zeer inventief bedoelde camerawendingen, wisselende beeldformaten, geblurde beeldkaders en nadrukkelijke luchtshots vormen een esthetische soep die nergens aan de plot te relateren valt en enkel tot doel lijkt te hebben zijn kunnen in de verf te zetten. Als showrunner van een geweldige reeks willen we hem zeker en vast blijven toejuichen, maar misschien dat hij verdere filmplannen nog maar even moet uitstellen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de