Malavita

Maffiafilms en komedies heeft Robert De Niro intussen wel genoeg gemaakt, zou je denken, en zelfs een kruising van de twee. Toch moet iets hem overtuigd hebben nog maar eens in de huid te kruipen van een lid van de familie. Fred Blake alias Giovanni Manzoni is echter een uit de gratie gevallen maffialid want hij verklikte al zijn oversten en is nu al meer dan tien jaar op de vlucht met zijn familie, via een getuigenbeschermingsprogramma.

Luc Besson hoopt een komische effect te bereiken door in te spelen op de cultuurclash tussen het Amerikaanse gezin en het pittoreske Franse dorpje waar hun nieuwe toevluchtsoord zich bevindt. Door de stereotypen nu en dan om te draaien en het grappeneffect niet onnodig ver te gaan zoeken, komt deze film dan ook best sympathiek, zij het volkomen nietszeggend over. Een aantal goed gecaste Franse koppen doet daarbij zijn werk.

Malavita moet het echter ook van de actie hebben, iets wat Besson eigenlijk veel beter ligt. In goed afgemeten en fijn gechoreografeerde scènes, speels gemonteerd, weet de would-be blockbuster best aanvaardbaar amusement te bieden. Ook de acteurs lijken te genieten, allen consequent en effectief strevend naar een niet al te ernstig vertolking.

Aanvaardbare actiekomedie

Op heel wat momenten is Malavita ook oninteressant en aanvankelijk sleept de boel te lang aan. De gezinsleden positioneren zich in het begin nadrukkelijk in de sceptische gemeenschap, wat weinig geïnspireerde momenten oplevert. De combinatie van excessief en expliciet gefilmd geweld en humor is ook wat vulgair. Maar dan nemen De Niro en Tommy Lee Jones in een aanstekelijk scène plaats in een lokaal filmzaaltje, concludeer je dat het allemaal best meevalt en besluit je deze matige productie toch met een glimlach uit te zitten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de