Match Point

"Le Jour de Gloire de Woody Allen", kopte ochtendkrant Nice Matin tijdens het laatste festival van Cannes. Reden voor die lof was de screening, de dag daarvoor, van een atypische Allen. Géén Mia Farrow, géén Diane Keaton, géén Allen zelf, zelfs geen existentieel weifelende Upper East Side New Yorkers. Neen, voor zijn zesendertigste film stak de Jood de plas over. En kijk eens aan, Europa inspireerde de klarinettist tot een stijlvolle thriller.

Match Point speelt zich af in een sjiek, tijdloos maar hedendaags London. Bij de start krijgen we een filosofische voice-over die verhaalt hoe het enkel van het lot, van geluk afhangt of een tennisbal die het net raakt, aan de ene of de andere kant van het terrein zal botsen. Zo blijkt ook uit de rest van deze langoureus gefilmde, Engelse versie van wat een huwelijk tussen The Talented Mr. Ripley, Fatal Attraction en de betere Franse film (denk Jaoui-Bacri) zou kunnen opleveren.

Huwelijksproblemen dus. Dat is wat je krijgt als een opportunistische Ier zich een steenrijke familie binnenwurmt, al vlug een sjieke baan en de dochter binnenhaalt maar dan ook kennismaakt met de knappe echtgenote van de zoon des huizes: de Amerikaanse actrice Nola Rice, zinderend vertolkt door een erg sensuele Scarlett Johansson.

Allen maakt het de kijker niet erg moeilijk om te geloven dat de afwisselend koele en oververhitte Chris Wilton een relatie begint met de verleidelijke blondine.

Behalve Johansson, de blonde godin uit Lost in Translation en Girl With a Pearl Earring, overtuigt ook Rhys Meyers. Een kleine verrassing toch, na de pieken en dalen in zijn wel erg diverse filmografie -of ziet u een lijn tussen Julien Vrebos'The Emperors Wife; Mike Figgis' The Loss of Sexual Innocence; obscure horror als The Tesseract, meisjesvoetbal in Bend it like Beckham of zijn Bowie-impersonatie in Velvet Goldmine?

Allen baseert zijn film voornamelijk op de relaties van en tussen zijn twee hoofdpersonages. Dat zorgt er voor dat de spannende en mooi in beeld gezette prent zijn pretenties niet echt waarmaakt. De diepgang of observatiekracht van een Jaoui-Bacri film is er niet bij en de referenties naar Dostoevski zijn er ook wat gratuit opgesmeerd. Tegelijk is dit een spannend, sterk in beeld gezet en mooi afgerond verhaal. Match Point had de allures van een Grieks drama kunnen hebben, als randpersonages zoals de rijke ouders Hewett of zelfs -en dat is spijtig- Chris Wiltons vrouw maar van wat meer weerhaakjes waren voorzien. Als types zijn ze stuk voor stuk fantastisch goed gecast, maar inhoudelijk krijgen ze minder ruimte. De focus ligt vooral op het centrale koppel. Dat is ook fysiek het geval en u hoort u ons dan ook allerminst klagen. Woody's zesendertigste film staat solid as a rock.

Let er ook op hoe schitterend hoe Allen met close-ups speelt. In enkele tafelscènes krijgen verschillende personages tientallen seconden lang een statische camera op het hoofd gericht. Zij mogen uitspreken en toch gaat dat langzame tempo nooit vervelen. Want Allen slaagt er binnen dat coulante ritme in, een zestal jaar in beeld te vatten. Als er een Oscar bestond voor de beste verhouding tussen verteltijd en vertelde tijd, kon onze favoriete Jood al een plaatsje vrijmaken op de schoorsteenmantel.

Het wat geconstrueerd aanvoelende einde illustreert hoe een dubbeltje rollen kan -meer specifiek: hoe een ringetje kan tollen. Met geluk of lot lijkt Allens voltreffer ons alleszins niet erg veel te maken te hebben. Met métier des te meer.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de