The Mercy

Genre: Drama | Duur: 1u41 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: Groot-Brittannië | Regie: James Marsh | Cast: Colin Firth, Rachel Weisz, David Thewlis, Ken Stott, Simon McBurney

In 1968 besloot familievader Donald Crowhurst op zijn eentje deel te nemen aan een zeilwedstrijd om de wereld, een project dat gedoemd leek te mislukken en zich tot een erg droevig relaas bleek te ontwikkelen. Omdat niet alle films over helden en succesverhalen moeten gaan, toont The Mercy ons hoe een man’s doorzettingsvermogen en familiale trots omslaan naar een obsessie en een leugen.

Crowhurst had te kampen met een onvolwaardig schip, zeeziekte en een voortdurend razende wind, maar dit klassieke reisverslag deinst er duidelijk voor terug de beproeving van maandenlange isolatie op zee voelbaar te maken. Men lijkt de kijker er voor te willen behoeden echt te ervaren wat het geestelijk effect moet geweest zijn van Crowhurst’s onderneming, door de momenten op zee voortdurend te onderbreken met scènes van het thuisfront of terug in te gaan op de voorbereiding van de reis. Deze vertelstructuur maakt van The Mercy een oppervlakkig, psychologisch onbevredigend en veel te braaf filmpje dat de kijker nergens echt bij het nekvel weet te grijpen. Waar is dat indringende, meeslepende dat van All is Lost zo’n geweldige film maakte?

Nefast voor de beleving is echter de ondoordachtheid van de onderneming zelf. We zien het echtpaar Crowhurst onvermoeibaar krampachtig volhouden dat alles in orde komt, maar hun naïviteit wekt ergernis op. Je ziet een onvoorbereide amateur aan een levensgevaarlijk project beginnen met een ongeschikt vaartuig en raakt slechts heel moeizaam in de rol van supporter. Het helpt niet dat de dramatiek is aangedikt, de dialogen pompeus zijn, de ensceneringen van familiegeluk ongeloofwaardig overkomen. The Mercy voelt ondanks de overdaad aan water in de prent, van begin tot eind bestoft aan.

Colin Firth is uitermate geschikt voor de rol van Crowhurst, die hij van begin af aan een twijfel en terughoudendheid laat aannemen tegenover zijn eigen plan. Dat de film geen consequente toon vindt om zijn beleving weer te geven (we horen hem zowel praten tegen zichzelf en tegen zijn familie, maar er zijn ook innerlijke monologen en voice-overs van zijn logboeknotities) en de pyche van de protagonist amper ontleed wordt, doet afbreuk aan zijn vertolking.

Ooit was James Marsh een interessante filmmaker. De fascinerende documentaire Man on Wire zette hem op de kaart en met The King wist hij een interessant fictiedebuut af te leveren. Maar hoe groter de projecten waar zijn naam aan verbonden wordt (Shadow Dancer, The Theory of Everything) en hoe meer de man opschuift naar de mainstream, hoe slaapverwekkender zijn films worden. The Mercy is dan ook belegen, saaie cinema die enkel door de acteurs overeind blijft.