Minding the Gap

Jonah Hill debuteerde onlangs niet onaardig met Mid90s, dat met een zeker gevoel voor waarachtigheid de skatecultuur indook. Die prent sloot af met een compilatievideo die één van de protagonisten gemaakt had. Minding the Gap zou die film kunnen zijn. Deze documentaire brengt immers een sterk gelijkaardig verhaal, dat echter doordrongen is van authenticiteit en met schijnbaar gemak raak en indringend weet te zijn.

Bing Liu begon jaren geleden de interactie tussen zijn skatevrienden op beeld vast te leggen. De waarnemingen van hun gesprekjes en skateperikelen werden echter steeds gelaagder en de jonge filmmaker begon geleidelijk aan vrij ernstige thema's aan te snijden. Vanuit een aanvankelijk jolige, charmante registratie van een jongerencultuur groeide zo een zeer treffende sociale studie over kleinsteedse ambities, falende vaderfiguren, doorgegeven mishandeling en het gebrek aan vooruitzichten voor de Amerikaanse jeugd.

Het handvol doorsnee Amerikaanse jongeren dat - zelfs jarenlang! - gevolgd werd in deze film, deelt zonder schroom emoties en verwachtingen. Liu durft hen ook minder voor de hand liggende vragen voor te leggen, waardoor ze tot verrassende zelfreflecties komen. 'Dit lijkt wel therapie', repliceert de goedlachse Keire, maar dat ervaart hij wel als positief. Dit is een generatie die gewend is in beeld te komen, maar naar wie nog onvoldoende geluisterd wordt.

Hoewel hun situatie en hun handelingen bijzonder stereotiep zouden kunnen zijn en ze zelfs volkomen voorspelbaar gedrag tonen, zijn deze jongeren ontwapenend echt en innemend. Zoals hen zijn er duizenden tieners in de VS, op de rand van een kansloos bestaan waarbij je veel moed, geluk en doorzettingsvermogen moet hebben om uit een vicieuze cirkel van armoede, criminaliteit en misbruik te raken - en voor wie in dit geval skaten de ultieme uitlaatklep is. Minding the Gap vormt zo het portret van een generatie waarvan we nu nog niet weten of we ze verloren mogen noemen, maar die alleszins representatief is voor deze tijd en het bijhorende politieke klimaat.

Een relevant, innemend portret van kansloze maar optimistische jeugd.

Niet alleen weet de piepjonge cineast met de ontboezemingen en perikelen van zijn hoofdfiguren de gevoelige snaar te raken en creëert hij daarmee een erg relevante film, - genomineerd voor een Oscar! - hij brengt dit ook met veel bravoure in beeld. De skatescènes zijn heerlijk dynamisch, de muziek en montage worden uitgekiend ingezet, de camera toont ons nonchalant precies wat we willen zien. Meteen is dit ook een debuut van iemand die hopelijk nog meer te vertellen heeft.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de