Mon Crime

De immer productieve François Ozon is echt van alle markten thuis en wisselt genres maar al te graag af. Na Été 85, Tout s'est bien passé en Peter Von Kant is het komische Mon Crime zijn vierde film op vier jaar. Een iets te lichtvoetige prent die zich echter wel vlot laat bekijken.

Dit komische drama speelt zich in de Parijse theaterwereld in de jaren '30. De ploeterende actrice Madeleine Verdier wordt beschuldigd van moord maar samen met haar huisgenote en advocaat in wording Pauline zet ze een verdediging op poten die haar niet alleen de vrijheid zou kunnen opleveren, maar haar ook beroemd maakt. Al snel kunnen de media niet meer om de twee dames heen. Al die aandacht lokt natuurlijk parasieten. De uit de gratie gevallen filmster Odette Chaumette komt aanzetten met een sterk verhaal.

Ozon brengt dit geinige relaas vaardig en met veel dynamiek in beeld, waarbij hij zijn cast toelaat alles groots uit te beelden. De voornaamste rollen zijn voor vrouwen en Mon Crime laat zich dan ook opmerken door de feministische invalshoek. Toch voelt de film weinig wezenlijk aan en eigenlijk wordt je als kijker pas echt enthousiast als halverwege Isabelle Huppert letterlijk ten tonele verschijnt. Deze immens veelzijdige actrice - ze nadert de 70! - speelt de opportunistische Odette Chaumette met zo'n komische energie dat je er blij van wordt. Wat een actrice, en wat een personage.

Een weinig essentiële Ozon waarin Isabelle Huppert grandioos de show steelt.

De gebeurtenissen op zich, en een aantal nevenpersonages die nu ook weer niet zo heel erg veel op de plot wegen, vervagen snel en maken van Mon Crime een misschien iets te snel te vergeten komedie. Maar die spetterende vertolking van Huppert blijft alleszins bij en maakt zelfs dat deze minder essentiële Ozon toch zijn verdienste heeft en zelfs nog te herbekijken zal vallen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de