More Human than Human

We vergeten al eens hoe ver de technologie staat. In eerste helft van de vorige eeuw werden robots vaak opgevoerd als een kwaadaardige en beangstigende manifestatie. Dat een hoop metaal met wat bouten en een chip zich in zekere zin menselijk zou kunnen gedragen, was zo beangstigend dat robots zelfs in films in het rijtje werden geplaatst met Dracula of het monster van Frankenstein. Vandaag kijken we er niet echt op van een robot en weinig mensen hebben nachtmerries over zelfrijdende auto’s of een gsm die netjes antwoord als een vraag stelt. Maar schuilt er geen gevaar in die gewenning? Hebben we een greep op artificiële intelligentie, die blijft groeien in diverse toepassingsgebieden in onze samenleving?

In More Human than Human krijg je enkele inzichten, maar blijf je ook wat op je honger zitten. Regisseur Tommy Pallotta groeide op dicht bij een raketlanceringssite van NASA, genoeg om hem met een levenslange passie voor technologische vooruitgang op te zadelen. Deze passie komt helaas slechts gedeeltelijk over in een documentaire die erg gefragmenteerd is.

Een resem aan kenners en interessante gasten wordt opgevoerd, om te spreken over de verschillende vormen en gezichten van A.I. in het huidige tijdperk. Zo passeren de revue: een schrijver, een kunstenaar, schaakkampioen Kasparov, ingenieurs, dokters, … Elk vanuit hun perspectief spreken ze over artificiële intelligentie. Het overaanbod aan toepassingsgebieden zal het dankzij deze brede kijk voor de lauwgeïnteresseerde kijker dynamisch houden. Anderen zullen zich afvragen wat we echt bijleren. Veel topics worden snel verlaten en veel sprekers krijgen slechts een klein beetje ruimte om meer te doen dan enkel prikkelen en wat gedachten spuien.

Enkele scènes zorgen wel nog voor opgetrokken wenkbrauwen. In een poging de eenzaamheid van enkele sociaal geïsoleerde bejaarden te verhelpen, worden ze een poos alleen gelaten met een pop als gesprekspartner. Hoewel deze pop geenszins echt menselijk overkomt, moeten de onderzoekers vaststellen dat deze mensen in een kwestie van enkele uren enorm gehecht geraken aan deze pop, zelfs in die mate dat ze hem niet meer willen afstaan. Zijn dergelijke praktijken – mochten ze op grote schaal gecommercialiseerd worden – verantwoord?

De passie komt helaas slechts gedeeltelijk over in een documentaire die erg gefragmenteerd is.

Pallotta doet een poging om alles aan elkaar te breien door aan te kondigen dat hij ook de regie van de documentaire wil overlaten aan artificiële intelligentie. Dit zou hij doen met behulp van een robotarm met een camera eraan, die zelf leert om keuzes te maken in de beeldvoering en vragen te stellen. Hoewel er misschien wat potentieel zat in dat idee, voelt deze verhaallijn helaas aan als een gimmick. Zonder het einde al te veel te verpesten (klik op de spoilerknop hieronder): Palotta had zelf op meer gehoopt. Wij moeten bekennen dat dat ook voor ons geldt.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de