Mr. Turner

Mike Leigh is simpelweg niet in staat een slechte film te maken, al bereikt hij natuurlijk niet elke keer het hoogste niveau. Met Mr. Turner pakt de man op zijn 70e uit met een groots, piekfijn traktaat van een film.

Centraal staat de schilder William Turner, die we volgen in de laatste 25 jaar van zijn leven. Hij is als artiest alom gewaardeerd maar blijft verbeten op zoek naar ideale vergezichten, impressionante landschappen of inspirerende zeezichten. Aan zijn zijde staan zijn trotse vader en zijn gewillige huishoudster. In de loop van de prent ervaren we mee met Turner hoe de kijk op zijn kunst stilaan verandert, en niet altijd ten goede, en zien we hem een soort dubbelleven ontwikkelen aan de zijde van een brave weduwe.

Timothy Spall, al vele jaren een door- en door betrouwbaar talent en een ouwe getrouwe van Leigh, is met de rol van Turner aan die ene grote rol toe die voorgoed als referentie kan dienen en dat werd verdorie eens tijd. Naast een Gouden Palm in Cannes levert hem dat mogelijk die eerste en vooral terechte Oscarnominatie op. Ogenschijnlijk lijkt Spall zich enkel al snuivend en knorrend door de film heen te bewegen, maar dit is dan ook een film van uiterste subtiliteit en dat zit ook in die magistrale vertolking. Die afwegende ogen, die gedrongen, padachtige houding en die met verf bevlekte, scheppende handen kenmerken de genuanceerdheid van deze prestatie.

Leigh is er echter in geslaagd een meer dan excellent kransje acteertalent te verzamelen - voornamelijk onbekenden, zoals gewoonlijk, - waardoor er tot in de kleinste bijrol met zoveel overgave wordt geacteerd dat je tenen gaan krullen van genoegen. De dialogen klinken dan ook wonderbaarlijk mooi, als bruisende champagne in kristallen glazen.

Leigh pakt ook uit met een overdonderende beeldvoering. Elk piekfijn gecomponeerd en met uiterste precisie belicht shot getuigt van meesterschap en de tussenshots van zeeën, wolkenvelden en bergen die de actie nu en dan onderbreken, zijn van een roerende schoonheid en een formidabel eerbetoon aan Turner zelf. De sets zien er impressionant en tot in de kleinste details geloofwaardig uit.

Met Mr. Turner pakt Leigh op zijn 70e uit met een groots, piekfijn traktaat van een film.

Maar naast een indrukwekkend historisch drama is Mr. Turner een portret van een begeesterd, groothartig maar stug artiest en gaat alle aandacht naar de relaties met de voornaamste mensen in zijn leven. Zijn vader, die hij doodgraag ziet en die zijn zoon al evenzeer bewondert, zijn dienster Hannah, die hem op bijna tragische wijze aanbidt, zijn woest om zich heen stampende collega Haydon, zijn op een zijspoor gezette echtgenote, de bevriende Mrs Sommerville met haar magische spectrum en de eenvoudige, onwetende Mrs Booth. Via dit prachtig neergezet ensemble leren we Turner kennen, want hij zelf doet er meestal het zwijgen toe.

Ook de artistieke kant van de kunstenaar komt prachtig aan bod. In zijn zoeken naar het juiste licht en de weergave ervan op doek, zien we Turner creëren, experimenteren zelfs, en hoewel een film over schilderkunst het risico loopt een zekere onbeweeglijkheid uit te stralen, weet Leigh ons naar het werk van Turner te laten kijken zoals we dat voorheen nooit zouden gedaan hebben. De kracht van zijn werken spat van het doek zoals ook deze film in al zijn pracht van het bioscoopscherm spat.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de