Neighborhood Watch

Dit low budget-filmpje pretendeert over een walgelijk ziek verhaal te beschikken, maar dat is schromelijk overdreven. Wie dus een tweede A Hole In My Heart verwacht, komt bedrogen uit. De perversiteiten zijn op één hand te tellen. Bij aanvang lijkt het nochtans die richting uit te gaan, wanneer we iemand de pus uit zijn etterende buik zien eten. Die iemand blijkt Adrien Trumbull te zijn, een psychopaat met een ongezonde belangstelling voor vergif en een passie voor zelfverminking.

Ditmaal heeft hij het gemunt op zijn nieuwe buren, Bob en Wendi. In het begin stelt het echtpaar zijn (letterlijk) vergiftigde geschenkjes op prijs, maar wanneer ze ziek worden van achtereenvolgens zijn welkomstboeket en het eten van zijn pralines, gaat er een belletje rinkelen. De angst slaat Wendi om het hart, maar Bob weigert halsstarrig om te verhuizen en is niet van plan zich door de eerste de beste psycho te laten verjagen.

Neighborhood Watch stelt werkelijk op alle fronten teleur. De synthesizerklanken op de geluidsband werken eerder op de zenuwen dan op de hartslag. En hoewel de goedkoop ogende beelden bijdragen tot het realiteitsgehalte, doen het verhaal en de acteerprestaties dat allerminst. Vooral de nevenpersonages lijken zo van straat geplukt. Maar het ergst van alles is dat de rol van psychopaat, toch de ster in dergelijke films, ons compleet koud liet. In vergelijking met pakweg Patrick Bateman uit American Psycho is het personage van Nick Searcy een brave suikeroom.

Voor de zogezegd gruwelijke beelden is het trouwens wachten op de laatste twintig minuten. Toch doen de bloederige effecten je allesbehalve naar een zakje grijpen. In feite is de finale maar een slappe bedoening en in niets te vergelijken met die uit bijvoorbeeld Audition. Een amateuristisch gemaakte horrorfilm waarvan er al te veel bestaan.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de