Olympus Has Fallen

In tijden waarin actiefilms elkaar maar blijven overtreffen met overweldigende stunts, visueel vernuft, emotionele uitdieping of originele invalshoeken - Skyfall, The Dark Knight Rises, End of Watch, Django Unchained of Jack Reacher passen daar allemaal wel ergens in - moet je het maar aandurven om nog met een ouderwetse actieprent aan te komen zetten. Olympus Has Fallen stapelt de ontploffingen en schietpartijen op alsof het 1998 is en weet met deze oervervelende en ridicuul serieuze spektakelfilm absoluut niets toe te voegen aan het reeds uitgeholde genre.

Gerard Butler zette dit project mee op stapel, duidelijk om zichzelf in de kijker te zetten. In zijn rol als bodyguard van de Amerikaanse president mag hij als vanouds grimmig en breedborstig uit de hoek komen, acteertalent komt er niet zozeer aan te pas. De platte fotografie die regisseur Antoine Fuqua daarbij hanteert, toont ons meedogenloos elke rimpel in de toch al wat verzopen kop van Butler. Wanneer het Witte Huis overvallen wordt door een groep Noord-Koreaanse terroristen, vangt onze protagonist een eenmansactie aan om zijn geliefde baas te redden. Daarbij hoeft geen spaander heel te bijven van de ambstwoning van de president. Intussen gaat het er al even bloedserieus aan toe in de vergaderruimte waar een aantal hoge piefen moet concluderen dat het lot van de halve wereld in handen ligt van een uit de gratie gevallen bewakingsagent.

Olympus Has Fallen is uiteraard voorzien van heel wat schoten en explosies, niet altijd met bepaald verfijnde speciale effecten in beeld gebracht. Bombastische muziek gaat daarbij hand in hand met soms theatrale camerabewegingen, zoals het inzoomen op een aan flarden geschoten Stars and Stripes. We worden verondersteld diep getroffen te worden door het onrecht dat de president, en bij uitbreiding dus maar weer eens de hele natie, wordt aangedaan, maar het ligt er allemaal wel erg dik op. Pattriotisme heeft nog maar weinig films gediend. Fuqua was gezien zijn bedenkelijke oeuvre trouwens al lang niet meer te vertrouwen.

In de cast met toch wat grote namen durft niemand het aan enigszins de tong in de wang te stoppen. Melissa Leo is wel degene die als minister van defensie een aanvaardbaar niveau weet te bereiken, terwijl om haar heen ieder ander de grootste clichés uit de acteerhoed haalt. Er is een zeker publiek dat daar voldoening uit haalt, dus wie vooral alles wil zien verlopen zoals verwacht, daarbij gedachtenloos popcorn vermalend en met een half oog op de smartphone, is er maar één adres: Pennsylvania Avenue 1600 te Washington. Binnenkort misschien beter met White House Down?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de