Our Souls at Night

Matthias Schoenaerts mag dan intussen al aan de zijde van een hele reeks grote namen hebben gestaan – Marion Cotillard, Michelle Williams, Kate Winslet, Tom Hardy, Tilda Swinton, Ralph Fiennes, Alicia Vikander, om maar enkele van de bekendste te noemen, - we kunnen ons voorstellen dat hij niet lang moet getwijfeld hebben om een bijrol te aanvaarden in Our Souls at Night. Dit drama mag dan al bedroevend banaal zijn, de kans om naast levende legendes als Jane Fonda en Robert Redford te acteren, kon hij vast niet laten liggen.

Schoenaerts mag aan de zijlijn staan van wat min of meer een romance te noemen valt tussen de bejaarde Addie en Louis, twee eenzame mensen die rationeel besluiten elkaars gezelschap op te zoeken. Geen passie op leeftijd, maar bezadigde toenadering waarbij de fouten uit het verleden aanvaard worden en er gereflecteerd wordt op het ouder worden.

Deze oerklassieke, zeemzoeterige prent teert niet meteen op een verrassend of authentiek scenario, maar tracht alles te halen uit de chemie tussen Fonda en Redford, die al een halve eeuw geleden voor het eerst het witte doek deelden. Het tweetal acteert echter teleurstellend oppervlakkig en beiden lijken zo grijs mogelijke personages te willen spelen. Redford is dan wel een filmster, een echt indrukwekkende acteur is hij nooit geweest en ook deze al te brave beschouwing over ouderdom illustreert zijn beperkte register. Fonda versterkt met haar kille vertolking onze onverschilligheid, terwijl Schoenaerts een clichématig personage toegewezen krijgt.

Slappe kost waarbij de interactie tussen Redford en Fonda voor slaapverwekkende momenten zorgt

De prent sukkelt op een ouwemannendrafje van de ene voorspelbare emotionele ontwikkeling naar de andere, waarbij de dodelijke saaie interactie tussen Louis en Addie de tijd gigantisch lijkt te rekken. Kan iemand deze productie een erectiepil voorschrijven?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de