The Party

De Britse Sally Potter (Yes, The Man Who Cried, Ginger & Rosa) staat aangeschreven als een artistiek verantwoorde filmmaakster, maar alles welbeschouwd heeft geen van haar films veel losgemaakt. Prijzen van belang heeft ze niet op de schoorsteenmantel staan, kassuccessen zijn niet aan de orde. Met The Party, een nochtans op veel applaus onthaalde sociale satire, toont Potter nog maar eens aan dat ze eigenlijk weinig te vertellen heeft en met moeite een verhaal interessant weet te maken.

We belanden op een feestelijke drink ten huize van een echtpaar dat iets te vieren heeft. Tot blijkt dat er eigenlijk ook slecht nieuws is en elk van de gasten bij aankomst ook wat mee te delen heeft dat op gemengde reacties onthaald wordt. Een dik uur lang – meer viel er uit deze plot duidelijk niet te puren – wordt er dan ook gekibbeld en gezanikt, tot verondersteld vermaak van een zeker intellectualistisch publiek met een voorliefde voor arthousecinema.

Patricia Clarkson zorgt nu en dan voor een glimlach met een fijne ironische repliek, maar geen van de andere grote namen weet ons voor zich te winnen. De personages en hun besognes laten ons ijskoud en zijn bij momenten zelfs irritant. De verhaalstructuur is vermoeiend, flauw en nadrukkelijk geconstrueerd, waardoor dit feestje elk moment geforceerd en vergezocht aanvoelt. Om aan alle clichés te voldoen, bevat de soundtrack vooral jazz.

Flauwe en vermoeiend artistiekerige satire die we op een grote geeuw onthalen

Gefilmd in artistiekerig zwart-wit, op één locatie en met slechts zeven personages, voelt The Party aan als een spotgoedkope debuutfilm. Twintig jaar geleden zou Potter daarmee - tja, euh... potten gebroken hebben in het indiecircuit, maar nu onthalen we dit soort gedoe op een grote geeuw.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de