Perfect Sense

Laat ons eerlijk zijn, de kans dat de wereld vergaat op in 2012 is bijzonder klein. Toch blijft het doemdenken ons fascineren en filmmakers inspireren. Niet enkel Hollywood heeft de weg gevonden naar het filmisch ramptoerisme, ook steeds meer arthouse films schotelen ons apocalyptische taferelen voor. Nadat we ons eerder al mochten verheugen op films als Melancholia, Take Shelter en The Turin Horse, probeert nu ook Perfect Sense een plaatsje in ons hart te veroveren.

Hoewel het uitgangspunt van de film betrekking heeft op het einde van de wereld, staat dit niet centraal in de film. In deze samenwerking tussen de Deense scenarist Kim Fupz Aakeson en de Britse regisseur David Mackenzie staat de liefde op de voorgrond. En als we de twee mogen geloven, dan triomfeert de liefde zelfs over de grootste rampspoed. De ontluikende relatie tussen Michael (Ewan McGregor) en Susan (Eva Green) krijgt het dan ook zwaar te verduren. Beiden hebben al een problematisch liefdesleven achter de rug, en net op het moment dat ze elkaar leren kennen wordt de wereld geplaagd door een pandemie waarbij de zintuigen één voor één uitvallen.

Is dit fenomeen een straf van god, een terroristische aanval, een ecologische ramp, een onbekende besmettelijke ziekte of een buitenaardse aanval? Hoewel de wereld langzaam ten onder gaat, brengt Perfect Sense wel een meer optimistische boodschap. Namelijk dat het leven doorgaat en dat het belangrijk is om er het beste van te maken. En dus wordt ook de liefde tussen Michael en Susan sterker in tijden van chaos en onzekerheid.

Door de nadruk te leggen op deze prille liefdesrelatie is Perfect Sense eerder een romantische film in een science-fiction jasje dan een zoveelste rampenfilm. De chemie tussen McGregor en Green zit goed en is zeker geloofwaardig. Toch kon het begin wat meer ademruimte gebruiken om de personages meer achtergrond te geven en de eerste stappen van hun relatie niet zo snel af te handelen.

Door de nadruk te leggen op de prille liefdesrelatie is Perfect Sense eerder een romantische film in een science-fiction jasje dan een zoveelste rampenfilm.

Helaas gaat de film ook op andere momenten de mist in. Tijdens de emotionele uitbarstingen die voorafgaan aan het verlies van een zintuig, slagen zowel McGregor als Green er onvoldoende in kracht te leggen in deze scènes. Vooral de acteerprestaties van Green zijn hierbij weinig overtuigend. De prachtige muziek van Max Richter en het gebruik van een voice-over en found footage-materiaal geeft de film een zekere poëtische waarde, maar is niet altijd even gepast. Vooral tijdens de sequenties waarin de mensen hun zintuigen verliezen krijg je door het samenspel van slow-motion, freeze frames, de zweverige voice-over en de weemoedige muziek een nefaste overdramatisering. Bij een emotionele film is het net belangrijk te weten wanner je je moet inhouden, anders krijg een film die te onevenwichtig en gekunsteld aanvoelt. Wat hier dus het geval is.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de