Pig

We kunnen alleen maar fantaseren op welke ongetwijfeld gekke wijze Nicolas Cage een keuze maakt uit de vele scenario's die hij in handen krijgt. Vogelpik? Met de blinddoek op? Of laat hij zijn enkel Spaans sprekende huishoudster beslissen? Feit is dat de voormalige topacteur in de ene maffe film na de andere opduikt, grotendeels zonder succes en zo beetje bij beetje zijn carrière kelderend. Of niet? Want hoe belabberd veel van die producties ook, Cage zelf weet altijd iets van zijn personage te maken en zijn vertolkingen zijn altijd interessant, waardoor hij stilaan als een cultfiguur wordt beschouwd.

Nu en dan echter, en laat ons dat vooral toeval noemen, duikt hij op in een goede film. Pig is een lichtjes aandoenlijk relaas dat Cage in een mooie rol opvoert maar ook een degelijk debuut is van een regisseur die aanmoediging verdient.

Het varken uit de titel behoort toe aan de kluizenaar Rob, die er mee naar truffels speurt en zo zijn boterham verdient. Op een nacht wordt het prijsbeest ontvoerd en de radeloze Rob ziet zich genoodzaakt een wereld te betreden die hij eigenlijk liever links liet liggen.

Deze traditioneel opgebouwde prent vormt een soort odyssee waarbij de personages allemaal een zeker verlies lijken te moeten aanvaarden. Hoewel in opzet schijnbaar een soort actievehikel, dat aanvankelijk ook wat geweld vertoont, is Pig eigenlijk een weemoedige beschouwing van rouw en acceptatie. Cage struint even beheerst als dreigend door de film, als een zombieachtige reus, maar overduidelijk aanvoelend hoe dit personage in elkaar zit. Alex Wolff (Hereditary, Old), die Cage na de opnames een zielsverwant noemde, vult mooi aan.

Een weemoedige odyssee over het aanvaarden van verlies

We maken ons geen illusie: Cage gaat gewoon door met rotzooi maken. Maar als hij nu en dan op een cineast botst die weet wat hij doet, grijpen we wel meteen de kans hem het lof toe te zwaaien dat hij verdient.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de