Pirates of the Carribean: At World's End

"Alles in deze film kraakt, zwiert en fonkelt met zo'n enthousiasme dat het witte doek ervan gaat knetteren. Zo hoort zomers popcornvoer er uiteindelijk wel uit te zien," aldus onze enthousiaste man (sds) over Pirates Of The Carribean, Dead Man's Chest, deel twee van de succesvolle piratentrilogie van Walt Disney. Zowel pers, publiek, man, paard als kar was dus razend benieuwd naar At World's End, het voorlopige sluitstuk van de reeks.

En, vraagt u nu: is nummer drie opnieuw zo'n niet te stuiten achtbaan van een film, spektakelcinema op zijn best? Reken maar. Alleen dient u uw hoofd er wel bij te houden. In At World's End zit Jack Sparrow, opgeslokt door een reusachtig zeemonster, gevangen in het vagevuur bij spookschipkapitein Davy Jones. Om Jack te redden, trekken Will Turner, Elizabeth Swann en kapitein Barbossa naar het exotische Singapore. Aldaar moet piraat Sao Feng hen aan een schip en een bemanning helpen voor hun queeste. Intussen worden ze op de hielen gezeten door De Vliegende Hollander van Davy Jones. Die is immers tegen wil en dank een marionet geworden van Lord Becket, die op zijn beurt gezworen heeft een einde te maken aan de piraten op de wereldzeeën. Klinkt makkelijk zat? Vergis u niet: deze At World's End heeft de onzalige taak alle losse plotlijnen van de vorige twee films aan elkaar te knopen en geloof ons: dat zijn er heel wat.

Een verplichte revisie van de eerste twee delen en een gezinsverpakking aspirine kunnen uitkomst bieden. Net doordat er zoveel vragen moeten opgelost worden, schiet dit sluitstuk maar moeilijk op gang. Het helpt ook niet dat Sparrow, toch het personage waar je voor gaat kijken, pas na drie kwartier film tevoorschijn komt, al dient gezegd dat zijn eerste scène -waarin hij al hallucinerend geconfronteerd wordt met wel veertig Jack Sparrows die elk een facet van zijn karakter vertegenwoordigen- het neusje van de zalm is. Eens de piraten en hun achtervolgers de open zee kiezen, loopt het wél snor met de actie: er wordt geënterd en geduelleerd dat het een lieve lust is, de kanonballen vliegen je om de oren, je komt ogen te kort voor de spectaculaire CGI-effecten en Will -nog steeds een zichzelf veel te serieus nemende Orlando Bloom- vindt eindelijk de moed om Elizabeth ten huwelijk te vragen.

Maar laat ons elkaar geen mietje noemen: de Pirates-film zijn pas echt een feest voor het oog door de factor Depp. Van hallunicerende Rolling Stone-reporter over travestiete regisseur van de slechtste film ter wereld tot een hybride samensmelting van mens en heggeschaar: voor maffe rollen moet je al zo'n zeventien jaar bij Johnny Depp wezen. In die context is Kapitein Jack Sparrow, 's mans beroemdste personage, nog niet zo gek ver van de pot gerukt. Tot zijn eigen grote verbazing zag Depp zich voor zijn vertolking van de komische dandypiraat in zijn eerste echte blockbuster ("Ik wou eens een film draaien waar mijn kinderen ook naar mogen kijken") beloond met een Oscarnominatie.

Het is u intussen genoegzaam bekend dat Depp inspiratie vond in Keith Richards, die hier in een magistrale scène even op het scherm komt meepiepen. De Sparrow uit dit derde deel is wat ingetogener en coherenter dan de eerste twee delen; iets wat mooi overeenkomt met de toon van dit sluitstuk: die is ietsje donkerder, getuige die scène in het begin waar tientallen piratenaanhangers worden opgeknoopt. Depp verkondigt inmiddels in alle media dat hij zichtbaar moeite had om afscheid te nemen van Sparrow en dat geldt ook voor de toeschouwers: het was aangenaam vertoeven in dit stripverhaalachtige universum dat inderdaad moeiteloos een dagje pretpark kan evenaren.

Depp steelt opnieuw de show in een ietwat vermoeiend sluitstuk van de trilogie

Maar genoeg is genoeg: beter stoppen op het hoogtepunt dan de franchise eindeloos uitmelken. Al blijven wij een zilveren heimwee hebben naar de bootjesattractie rond Kuifjes "Het geheim van de Eenhoorn" in het Walibi van de jaren tachtig. Een cinefiel filmpje, snel!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de