The Pledge

Ja, dit is een film die doet denken aan "In the cold light of day" van Rudolf van den Berg. En ja dit is een ongelooflijk trage film. Dit is een zo'n nummer dat begint met enkele strijkers, dat zachtjes kabbelt als een bergriviertje. Om dan naar het einde toe dichter te komen bij de waterval. Waar de massa zich tegen de rotsen stort en je met een ietwat wrang gevoel de bioscoop uit gaat. Kan je nog volgen? Goed want een echte filmkenner weet dit soort cinema zonder twijfel te smaken.

Het verhaal begint bij het afscheidsfeestje van de gepensioneerde "detective" Jerry Black. En zoals dat wel vaker gaat in speelfilms is de man zijn politieleven eigenlijk nog lang niet beu. Terwijl Jerry met zijn makkers staat te feesten ontdekt een jonge knaap het lijk van een klein, seksueel misbruikt meisje. Wanneer Jerry dat nieuws verneemt begint zijn speurzin opeens weer hevig op te flakkeren. Hij belooft de ouders van het vermoorde meisje dat hij koste wat kost de dader te pakken zal krijgen. Vandaar de titel maar dat had je ongetwijfeld al in de mot. En Jerry gaat bijzonder ver om zijn belofte waar te maken.

Jack Nicholson zag er nog nooit zo oud uit als gepensioneerde "detective". Robin Wright Penn, mevrouw Sean Penn, zag er nog nooit zo lelijk uit als tweederangs serveerster in een wegrestaurant. Het klinkt gortig en dat is het ook. En toch past alles perfect binnen het script. Want vergis je niet: The Pledge is donker en rauw. Een sfeer die regisseur Sean Penn perfect weet te schetsen. Vooral de scène waarin Black de ouders van het vermoorde meisje over de dood van het dochter inlicht laat enkel de "cold turkeys" onder jullie koud. De manier waarop Jack Nicholson dan nog een keer door de film strompelt is mooi om aan te zien. De rol van oude rot in het vak is hem op het lijf geschreven. Dit is niet Jack Nicholson op het scherm, dit IS Jerry Black.

Verwacht geen flitsend verhaal vol dubbele bodems en verwikkelingen. The Pledge is traag en zo moet hij ook zijn. En hoe kan het ook anders met een hoofdpersonage dat in zijn vrijtijd niets liever doet dan een hengeltje uitgooien? De adembenemende landschappen waarin Jerry Black de moordenaar gaat zoeken stralen rust en tegelijkertijd bedreiging uit.
Sean Penn kent er iets van maar dat zagen we eerder al in The Indian Runner en The Crossing Guard. Penn laat zich ook niet beetnemen en haalt niet te veel ingrediënten uit de, sowieso al slappe, "Hollywoodkeuken". Ik ga hier geen culinaire vergelijkingen uit mijn hoed toveren. Laat me enkel zeggen dat dit meer is dan friet met stoofvlees.

Edwin Colebunders Helemaal (niet) akkoord? Lees de