Prime

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 22 Februari 2006 | Land: | Regie: Ben Younger | Cast: Uma Thurman, Meryl Streep, Bryan Greenberg, Jon Abrahams, Zak Orth, Aubrey Dollar, Jerry Adler

Net voor de camera's aan het draaien gingen op de set van deze film, liet hoofdrolspeelster Sandra Bullock weten dat ze het voor bekeken hield. De regisseur negeerde haar suggesties.... Uma Thurman, blijkbaar niet meteen iets te doen, nam graag haar plaats in. We kunnen daar alleen maar blij om zijn, want niet alleen is Thurman een betere, maar ook een veel knappere actrice. En aangezien de film deels draait om de aantrekkingskracht die een 37-jarige uitoefent op een 14 jaar jongere knul, komt die vervanging de film zeker en vast ten goede.



Die knul, dat is David, een 23-jarige half volwassene die bij zijn grootouders woont en artistieke ambities koestert. Hij valt als een blok voor de charmes van de veel oudere Rafi (de ravissante Thurman dus) die pas gescheiden is en wel wat passie kan gebruiken. Wat geen van beide echter weet is dat Lisa, de psychiater aan wie Rafi al haar twijfels en geheimen toevertrouwt, de moeder van David is. Deze conservatieve joodse vrouw zou het allerminst appreciëren dat haar zoon het aanlegt met een niet-joodse en bovendien ook nog veel rijpere vrouw, maar uitgerekend zij is de eerste die te weten komt hoe de vork aan de steel zit.



Regisseur en scenarist Ben Younger heeft godzijdank zijn best gedaan van Prime geen vermoeiende klucht te maken waarin de misverstanden zich opstapelen in een poging tot hilariteit. De focus van de prent ligt eerder op de evolutie van de personages en de relaties tussen hen. Zo leert Lisa, door Streep met een gepaste combinatie van ernst en humor neergezet, zich open te stellen voor de normen die ze haar patiënten aanbrengt, maar zelf weigert toe te passen. Tegelijk relativeert de film die ernst door hier en daar een bescheiden grap of een maf personage op te voeren, zoals Davids vriend Morris die de meisjes die hem dumpen een taart in het gezicht gooit.



Zo ontwikkelt zich een vermakelijke, geheel onschuldige zedenkomedie die doet denken aan andere New Yorkse komedies over de joodse upper class, zoals Keeping the Faith, Tadpole of heel wat Woody Allenfilms, waarmee het naast de milde humor en neurotische personages ook de jazzy soundtrack mee gemeen heeft. Origineel is het dus niet, maar voldoende smaakvol en genietbaar wel.