Rachel Getting Married

Genre: familiedrama | Duur: 1u54 | Release: 26 November 2008 | Land: VS | Regie: Jonathan Demme | Cast: Anne Hathaway, Rosemarie DeWitt, Bill Irwin, Tunde Adebimpe, Mather Zickel, Debra Winger

Pijnlijk mooi. Het zijn twee woorden die ons op de tong gebrand en in het hart gegrift staan wanneer de aftiteling van Rachel Getting Married over het doek rolt. Jonathan Demme's 27ste is een pijl door het hart.

Hoewel de titel anders doet vermoeden is het niet Rachel maar wel Kym die het kloppende hart van deze film vormt. Net terug van de ontwenningskliniek neemt Kym haar intrek in het keurige huis van haar vader, waar de hele familie druk bezig is met de laatste voorbereidingen voor Rachels trouw. Kym, met haar vale huidskleur en donker omlijnde ogen, loopt als een zwarte schim tussen al dat maagdelijk wit. Ze wil enerzijds met rust gelaten worden maar kan het anderzijds niet helpen de aandacht naar haar van schuldgevoel en zelfhaat overlopende persoonlijkheid toe te trekken. Aandacht die haar zus Rachel voor deze ene keer niet afstaat. Langzaam maar zeker ontstaan er scheurtjes in het masker dat elk familielid zichzelf voorhoudt en is de komst van Kym als een vallende kei die een lawine aan onverwerkte gevoelens teweeg brengt.

De thematiek van de ontwrichte familie, waar drugsproblemen en de nood aan acceptatie een centrale rol spelen, kan nauwelijks nog vernieuwend worden genoemd. Eén druk op de knop van uw televisietoestel en alle Buren en Families zullen u met dezelfde Dingen des levens de tranen uit de ogen trachten te persen. De synopsis is conventioneel, zelfs banaal, het scenario is dat allerminst. Scenariste Jenny Lumet, dochter van de grote Sydney Lumet, dringt met haar pen tot in de ziel van haar personages, brengt compromisloos de gevoeligste en donkerste kant in hen naar boven en ontwapent zo haar publiek van elke vooropgestelde kritiek.

Dat mevrouw Lumet lof verdient voor haar schrijftalent staat buiten kijf, maar het is Jonathan Demme, dit jaar 64, die nog het meest overtuigt met zijn uitzonderlijke regie. Een vluchtige kijk op zijn indrukwekkende palmares bewijst dat Demme weet hoe een degelijke film te maken. Met titels als The Silence Of The Lambs, The Manchurian Candidate en onze persoonlijke favoriet, Something Wild weet hij al dertig jaar cinema te kleuren. Recenter zijn het vooral zijn documentaires over de 'wederopbouw' van New Orleans die op heel wat kritische bijval kunnen rekenen.

Met Rachel Getting Married bewijst Demme nog steeds over de nodige mojo te beschikken. In plaats van zijn film in symbolische beeldtaal en een melancholische soundtrack te hullen houdt hij het sober. Getuige hiervan zijn de handgehouden camerashots die haast documentaire aandoen en de manier waarop muziek als organisch geheel bij de film wordt betrokken. Muzikanten worden gewoon in scène geplaatst en houden oefensessies voor het trouwfeest. Dit wil allerminst zeggen dat hierin geen poëzie schuilt. De manier waarop cinematograaf Declan Quinn met zo'n beperkte middelen zulke prachtige en onthutsende beelden weet te creëren is fenomenaal en de haast onwerkelijke a capella versie van Neil Youngs Unknown Legend snijdt door merg en been. Het geeft Rachel Getting Married het gevoel van een prachtige homemade movie.

En nog is onze loftrompet niet helemaal uitgeschald. Want wij hebben het nog niet gehad over de verbluffende vertolkingen. Dat ouwe rot Debra Winger, als Kym en Rachels moeder, kon acteren, dat wisten we al. Anne Hathaway (Brokeback Mountain, Get Smart) levert als de getormenteerde Kym ook uistekend werk af. Maar de revelatie blijkt Rosemarie DeWitt te zijn, die prachtig ingetogen gestalte geeft aan Rachel. De manier waarop deze dame emotie weet op te wekken doet een grootse carrière vermoeden.

Uiteraard zijn er enkele bemerkingen. Bijvoorbeeld dat Demmes opvallende soberheid dan misschien wel verfrissend is in dergelijke mainstream drama's, het nauwelijks vernieuwend is. Maar wij hopen vooral dat u het zelf gaat uitzoeken.