The Red Turtle

Genre: animate | Duur: 1u20 | 2016 | Release: 29 Juni 2016 | Land: Frankrijk, Japan | Regie: Michaël Dudok de Wit | Cast:

Sommigen zullen Michaël Dudok de Wit kennen van zijn prijswinnende kortfilms  Father and Daughter en The Monk and the Fish. Maar voor velen zal zijn langspeeldebuut The Red Turtle een eerste kennismaking zijn met de Nederlander. Dat hij zijn film kon maken onder de vleugels van het Japanse Studio Ghibli, meer bepaald onder het goedkeurend oog van niemand minder dan Isao Takahata (Grave of the Fireflies, Princess Kaguya), geeft meteen aan op welk niveau we hem mogen situeren.

In zijn eerste langspeler vertelt Dudok de Wit over een schipbreukeling die terechtkomt op een onbewoond eiland en er een bijzondere ontmoeting heeft met een rode schildpad. Eerst als vijand - nadat de schildpad hem belet het eiland te verlaten - maar wanneer hij de schildpad laat sterven, gaat de film een meer fantastische toer op nadat het dier transformeert in een vrouw. Wat volgt is een soort Adam en Eva-verhaal waarbij de cineast ook de verhouding tussen de mens en de natuur exploreert.

The Red Turtle laat zich misschien nog het best omschrijven als een symbolisch overladen overlevingsfilm met een liefdesverhaal erin verwerkt. Verder krijgen we nog enkele poëtische droomscènes te zien en maken we kennis met enkele leuke eilandbewoners in de vorm van enkele krabben. De invloed van Studio Ghibli is hier duidelijk merkbaar, net als in het respect voor de natuur dat de film uitstraalt. Bovendien is het opvallend hoeveel emoties de makers kunnen oproepen zonder enige dialoog te gebruiken. Maar met de universele thema’s die deze film behandelt, is dat misschien ook niet nodig.  

Dudok De Wits keuze om het verhaal enkel te vertellen via beelden, sporadisch begeleid door een prachtige symfonische score, wordt gelukkig ondersteund door een betoverende tekenstijl. Deze is sierlijk eenvoudig en kleurrijk, met een haast vlekkeloze combinatie van handgetekende- en computeranimatie. De vormgeving van de personages is met haar strakke omlijning duidelijk Europees getint, maar Oosterse invloeden zijn voelbaar doorheen heel de film. Vooral de achtergronden zijn adembenemend met hun schilderachtige textuur en doen vaak denken aan het werk van Studio Ghibli. Een perfecte symbiose van Europese animatiefilm en Japanse anime als het ware.