Resurrection

Het is altijd een genot om acteur Johan Leysen te zien spelen. In Resurrection krijgt u ruim de tijd om elke groef van zijn gezicht te bestuderen, want het meeste acteerwerk gebeurt in deze koppige film puur met de ogen, het gelaat, en lichaamstaal. In het eerste half uur wordt er zelfs amper een woord gewisseld.

Alles draait om een moord in een dichte woud waar de film begint. Twee jonge mannen vechten, eentje overleeft. Wanneer de dader (Gilles De Schryver) al dolend van de schok probeert te bekomen, biedt een kluizenaar hem onderdak aan in zijn vervallen hoeve. Hoe lang kan de zwijgzame jongen zijn geheim verborgen houden? En waar komt de gastvrijheid van de kluizenaar vandaan?

Regisseur en scenarist Kristof Hoornaert laat er rustig gras over groeien voordat de antwoorden stilletjes beginnen door te sijpelen. Dat geeft de kijker ruim de tijd om de omgeving in zich op te nemen en te wennen aan een montagestijl die het ritme van het platteland heeft overgenomen. Door het verhaal tot het absolute minimum te beperken is er alle ruimte om het beeldwerk van Rimvydas Leipus te laten spreken. Dat levert een hypergestileerde film op. We zien veel ruggen en nekken die getuigen van het stille lijden van de zwijgzame personages. Dit in combinatie met de wijdse natuur van de groene en grauwe Ardennen: een mistige ochtend op de hoeve, een donkere regenbui, de zon die de flanken van koeien streelt, de schaars verlichte kamertjes van het boerenpand waar het vocht in de muren zit en het behang loslaat. De camera beweegt even kalm als de bomen die wiegen in de wind. Nee, dit is geen gehaaste cinema.

Een film die tot de uitersten van de eenvoud en de stilte gaat.

Resurrection lijkt haast een oefening te zijn in kijken naar gezichten, een masterclass in stille scenes. Vaak zijn de personages alleen met zichzelf, waarvoor Leysen en De Schryver veel lof verdienen, want dat is acteren op zijn moeilijkst, en beiden doen ze het formidabel. Met momenten wordt de spaarzaamheid te veel, en begint de film nodeloos opgerokken te voelen. Dit is de cinema van het kleine gebaar die vraagt om een geduldige kijker.

Loont dat geduld? Hoewel het verhaal rond is op het einde, lijkt er nog zo veel te dat er gezegd kan worden. Dat is op zich geen probleem - het verhaal gaat in ons hoofd verder. Liefhebbers van een complex plot en een hoog ritme zullen het allemaal wat te mager vinden. Cineast Kristof Hoornaert neemt film letterlijk als visueel communiccatiemiddel. Resurrection is een bijna meditatieve trip die tot de uitersten van de eenvoud en de stilte gaat. Aan de lezer om te beslissen of hij dat filmische landschap graag opzoekt.

Mathijs Vleugels Helemaal (niet) akkoord? Lees de