Richard Jewell

Net voor zijn 90e verjaardag, levert Clint Eastwood doodgemoedereerd een nieuwe film af, schijnbaar zonder enige moeite. Deze prent toont ons de cineast in al zijn soberheid, maar Richard Jewell lijkt ook wat urgentie te missen.

Het titelpersonage is een plichtsbewuste bewakingsagent die halfweg de jaren '90 in een nachtmerrie belandt wanneer hij verdacht wordt van het plegen van een aanslag. Dit waargebeurde verhaal, waarin zowel de media als de FBI flink wordt aangewreven de zaak zonder enige aanleiding op de spits gedreven te hebben, lijkt een klassiek drama te worden over een valselijk beschuldigde sukkel en een ingedutte advocaat die plots het vuur weer voelt. Weet Clint onze verontwaardiging te voeden met een procedurale dramatische thriller?

Nee, niet echt, zo blijkt. Want wie zich afvraagt waarom dit relaas nog niet eerder verfilmd werd, zal snel het antwoord ontdekken: omdat er finaal niet erg veel te vertellen valt. Het gebrek aan feitelijkheden maakt van Richard Jewell een wat waterig soepje, maar Eastwood legt daardoor wel mooi de focus op zijn personages en die kunnen de kijker best bezig houden.

Een bedaarde, maar onderhoudende vertelling van Eastwood

Centraal staat Jewell zelf, uiteraard, een oprechte, wat kinderlijke goeierd met de drang zich te manifesteren. Het scenario toont sympathie voor hem zonder glorificatie en de onbekende Hauser weet hem genuanceerd te vertolken. Sam Rockwell is genietbaar als altijd en de voor een Oscar genomineerde Kathy Bates weet de moeder van Richard levensecht te maken. Olivia Wilde moet het als sletterig secreet stellen met een karikaturaal uitgewerkte rol die de film heel wat kritiek opleverde uit feministische hoek.

Richard Jewell weet niet elke minuut even energiek te zijn, maar toont ons niettemin dat Eastwood de vertelkunst nog in de vingers heeft en met veel beheersing menselijke verhalen kan brengen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de