The Road

The Road is als post-apocalyptische thriller helemaal niet wat we doorgaans op het witte doek te zien krijgen. I Am Legend of Mad Max zijn ver weg. Noem deze verfilming van Cormac McCarthy's bekroonde roman zelfs gerust de meest waarheidsgetrouwe weergave van het einde van de wereld, voor zover we dat kunnen inschatten. In de verwoeste versie van de Aarde die als decor dient van The Road bestaan geen helden of schuilplaatsen, geen lichtpuntjes of ontsnappingsmogelijkheden. Een radeloze overlevingsdrift is al wat de ontmenselijkte bevolking nog ervaart.

De indringende troosteloosheid in zowel decor als thematiek die deze ontnuchterende film iedere minuut op de lezer afstuurt, is spek naar de bek van regisseur John Hillcoat. In The Proposition schotelde hij ons al een serieus gederomantiseerde versie van een Australische western voor, dit keer kan hij in nog grotere mate de kijker met de neus op de feiten drukken: als de omstandigheden hem daartoe aanzetten, is de mens zijn eigen grootste vijand. In het schitterend in beeld gebrachte The Road is een alleenstaande vader zich daar heel erg van bewust wanneer hij met zijn zoon doorheen een bar en desolaat landschap wandelt. De weinige mensen die de ramp overleefden, hebben geen doel voor ogen en trachten simpelweg te overleven. Het is ieder voor zich en het gebrek aan voedsel haalt het ergste boven in de mens.

Toch is The Road geen thriller of avonturenfilm, maar een confronterende studie van een poging om enige moraliteit te bewaren in een wereld waaruit dat begrip verdwenen is. Het zoontje heeft nooit een andere omgeving gekend en is opgegroeid zonder veel culturele invloeden. Zijn vader is alles wat hij kent en diens overtuigingen en morele opvattingen zijn ook de zijne. De jonge Kodi Smit-McPhee speelt op verbluffende wijze dit door- en door onschuldige kind, ondanks zijn leeftijd nog extreem kinderlijk maar gewend aan een hard bestaan. Viggo Mortensen geeft zich als vanouds compleet en slaagt er haast in de kijker zijn personage te laten ruiken. Toch is het niet het fysieke aspect van de rol dat het meest imponeert, maar de intensiteit van zijn blik die weergeeft dat hij tot alles in staat is om zijn zoon te beschermen. Robert Duvall maakt een opmerkelijk gastoptreden en laat ons zien dat hij op zijn 78e niet te beroerd is om zich in modder te wentelen.

Uiteraard is dit geen gezellige cinema. De enige schoonheid zit in de band tussen vader en zoon. Verder is er alleen maar gruwel, angst en wanhoop.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de