Shanghai Noon

Na 'Shangai Noon' te hebben ondergaan viel het ons onmiddellijk op: Jackie Chan is de goedkope variant van Takeshi Kitano. Beiden behoren in Azië tot het Absolute Sterrendom, schreven, produceerden, regisseerden en speelden in een hoop films, met dit verschil dat Chan medio jaren '90 de overtocht naar Hollywood maakte en zich overgaf aan een hoop nonsens, terwijl Kitano in zijn thuishaven bleef om verder meesterwerkjes te maken; 'Sonatine', 'Hana Bi', 'Kikujiro',...

Chans eigenzinnige wisselwerking tussen humor en extravagante stunts mag dan in het Oosten tot geïnspireerde en spectaculaire martial arts cinema leiden ('Rumble in the Bronx', 'Crime Story'), in the Wild West levert dit enkel een wolkje stof op. Zijn eerste in Amerika gedraaide film, 'Rush Hour' (1998), kon nog rekenen op het frisse duo Chan/Chris Tucker, maar met Owen Wilson is de samenwerking minder sprankelend. 'Shangai Noon' zou een komische western zijn maar het blijft enkel bij 'western'.

De film speelt zich inderdaad af in cowboyland en hij refereert bovendien naar genreklassiekers, maar vernuftig zijn deze verwijzingen allerminst, laat staan creatief. De makers komen namelijk nooit verder dan een handvol onnozele naamreferenties; 'Shangai Noon', een woordspeling op 'High Noon', Chon Wang als een wild om zich heen schoppende versie van John Wayne, en sheriff Van Cleef, duidelijk geïnspireerd op de acteur Lee Van Cleef uit de spaghettiwesterns met Clint Eastwood.

Ook de situatiehumor en de dialogen zijn werkelijk van de pot afgerukt. Zelden zagen we een film die zo pijnlijk ONgrappig is. De komisch bedoelde momenten roepen enkel een gevoel van plaatsvervangende schaamte op. Voeg daarbij nog enkele ongezonde Amerikaanse imperialistische trekjes (Wang die beweert dat je in het Westen de Oosterse tradities moet laten varen) en u weet dat u dit onding zonder gewetenswroeging kunt negeren.

Een hoogst irritante ervaring.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de