Sinner

De Vlaamse Emilie Verhamme debuteerde in 2014 met het raadselachtige, filosofisch getinte Eau Zoo, voor de ene een nogal hermetische en warrige film, voor de ander een expressief en compromisloos pareltje. Haar tweede film, die ze volledig met eigen middelen financierde, is iets compleet anders geworden. Sinner is een tussen tragikomedie en pastiche schipperend drama dat Maaike Cafmeyer op haar best laat zien.

We maken kennis met een vrouw in crisis. Marie Killer ziet haar bestaan wankelen wanneer ze gedumpt wordt, haar job verliest én uit haar huis wordt gezet. De liefde heeft 'al haar dromen kapotgeknald'. Ze tracht zich met alle moeite groots en waardig te houden onder vernederende omstandigheden, maar onderhuids kolken woede, wraakzucht, spijt en verdriet. Het zet haar aan tot destructiviteit en gekke plannen. Want ondanks alle miserie, wil Marie haar glamourgehalte hoog houden - 'ik ben de Beyoncé van de versukkelde vrouw!'

Sinner lijkt zich, net als Eau Zoo, in een onwerkelijke realiteit af te spelen. De overdadige decors, de aangedikte personages, het ontbreken van een realistische context, ... laten ons in een sterk theatraal universum belanden dat door de cineaste met virtuositeit in beeld wordt gebracht. We krijgen dromerige intermezzo's, bijna kitscherige sets, inventief geconstrueerde beeldvoeringen, rake muzikale ondersteuningen, in slow motion gefilmde dramatische handelingen en flamboyante diva's als hoofdpersonages. Sinner is bij momenten een tot leven gekomen boeketroman. De sporen van een laag productiebudget zijn echter nu en dan eens zichtbaar.

Die aantrekkelijke, bijna persiflerende verpakking gaat hand in hand met enkele hilarische situaties, gevatte dialogen en de te verwachten grappige vertolking van Maaike Cafmeyer. De actrice, voor het eerst in een echte hoofdrol, kan als geen andere spottend iemand van repliek dienen. Maar onder de aanstellerige pose en volgehouden trots van Marie, gaat een gepijnigde en gebroken vrouw schuil, die niets liever wil dan graag gezien worden. Ook dat weet Cafmeyer te vatten. We weten dat ze hoofdzakelijk een comédienne is, maar ook als speelbal van een smeerlap is de actrice heel overtuigend. De camera focust vaak op haar gezicht, dat stilaan de sporen van het leven begint te vertonen en waarop haar gebroken hart en geknakte ego vaak vilein tot uiting komen. Marijke Pinoy mag in plat West-Vlaams de show stelen als trouwe dienstmeid en schrijver Dimitri Verhulst weet zich te redden als de zelfzekere klootzak die overal denkt mee weg te komen - zijn debuut als acteur overigens. Een uitstekend gecaste Hilde Heijnen sluit mooi aan.

Een speels en luchtig maar ook triest portret van een vrouw in crisis

Sinner raakt niet helemaal in evenwicht. De toon is enerzijds luchtig, ludiek en experimenteel, met gevatte replieken en groteske, extravagante personages. Maar de dialogen vertonen anderzijds haast literaire ambities, geven dimensie aan de personages en staan finaal ten dienste van een voelbare tristesse. Wat zal een mainstream pubiek dus aanvangen met de mengelmoes aan stijlen, het gekunstelde jasje en de zelf in te vullen context? De plot steunt op het gedeelde verleden van de protagonisten, dat ons wijselijk niet tot in de details wordt beschreven maar waarbij het ook wat zoeken is naar de interpretaties. Ook de korte duur van de prent doet vermoeden dat de makers narratieve offers gemaakt hebben.

Finaal juichen we de creatieve aanpak echter volop toe en blijkt Sinner ondanks het soms wat wankele professionalisme zelfs frisser en eigengereider een vrouw in existentiële crisis af te beelden dan b.v. het al te publieksvriendelijke The Best of Dorien B. Verhamme onderzoekt speels de innerlijke conflcten van een vrouw - moeder, maagd, heks en hoer, wie krijgt op welk moment de bovenhand? - en werpt ondanks de bitchy conversaties een steen naar elke man. Hij wil mij. Hij wil mij niet. Maar zonder liefde is er niets.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de