Sirât

Een vader trekt vergezeld door zijn zoon naar Marokko om er op een rave in de woestijn zijn dochter te zoeken. Het tweetal belandt in een subcultuur die hen niet vertrouwd is. Op de trip die volgt vraagt iemand zich af: 'is dit het einde van de wereld?'. Het veelzeggende antwoord: 'Dat is al lang bezig'.

Is deze koortsdroom van een film - geproduceerd door Almodóvar - een soort metafoor voor de afdaling in de hel? De titel verwijst naar de brug waar volgens de Islam de ziel geconfronteerd wordt met zijn ware aard. Toch zet cineast Laxe vooral - en met effect - in op een visuele en auditieve beleving, eerder dan van Sirât een confronterende reflectie te maken. De vertelling zelf is nogal droog en er wordt weinig gedaan met de personages. Enkele catastrofale wendingen worden zelfs vrij sec geserveerd. De finale blijft ondanks zijn intensiteit enigszins prozaïsch.

Een zinderende reis naar nergens met dreunende bassen op de soundtrack

De bassen dreunen echter efficiënt. Op bepaalde momenten waan je je zelf op een rave en verdwijn je haast in de high van de protagonisten. Maar Laxe is nog geen Leos Carax of Gaspar Noé als het er op aankomt het publiek te bezweren.Toch zal deze reis naar nergens bijblijven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de