Spider-Man: Homecoming

Genre: Superheldenfilm | Duur: 2u13 | 2017 | Release: 19 Juli 2017 | Land: VS | Regie: Jon Watts | Cast: Tom Holland, Robert Downey Jr., Michael Keaton, Marisa Tomei, Jacob Batalon, Jon Favreau, Tony Revolori, Michael Chernus, Laura Harrier, Logan Marshall-Green, Zendaya, Donald Glover, Michael Barbieri, Chris Evans

Aannemelijk als Spider-Man: Homecoming u geen fluit interesseert. Het is niet alleen de zoveelste Marvel-comicverfilming in een steeds vermoeiender genre, het is tevens de derde keer deze eeuw dat de franchise rond de man met spinnenkrachten heropgestart wordt. Markant dus dat de makers er al bij al nog een interessante draai aan kunnen geven hebben.

Door Spider-Man nu pas echt te linken aan het Marveluniversum met gekend volk als Iron Man en Captain America, heeft de studio immers een nieuw uitgangspunt gevonden. We krijgen dus gelukkig niet nog een keer te zien dat Peter Parker gebeten wordt door een spin en zijn nonkel Ben om het leven komt. Deze film sluit eigenlijk gewoon aan (vrijwel letterlijk) op Captain America: Civil War, waarin Spider-Man al even zijn opwachting maakte.

Een tweede oorzaak van de frisse wind is dat Peter Parker nu pas écht jong is – 15 namelijk. Hoofdacteur Tom Holland is weliswaar een paar jaartjes ouder en fysiek duidelijk geen doorsnee tiener, zijn personage komt net iets knulliger en daardoor sympathieker over dan het geval was bij Tobey Maguire en Andrew Garfield. Hij is nog steeds het nerdy type, heeft geen idee hoe meisjes aan te spreken en gaat nog graag aan de slag met lego. Het is dan ook best geamuseerd toekijken hoe hij door Tony Stark aan het handje wordt gehouden en haast in zijn broek doet wanneer slechterik Vulture met hem een ritje maakt. Naast patsers als Thor, Captain America en Hulk is hij dan ook nog een echt broekventje en met dat gegeven wordt slim gespeeld. Zo probeert Spider-Man op een bepaald moment een intimidatiestem uit, wat door een crimineel op vraagtekens onthaald wordt.

Vanwege die nieuwe functie van Iron Man, kan Robert Downey Jr in zijn zoveelste vertolking van Tony Stark best overtuigen. Zijn vertrouwde jolige luim blijft achterwege, de vaderlijke ernst staat hem wel. Marisa Tomei is de jongste tante May ooit, maar het is eigenlijk heel aannemelijk dat een tiener een tante heeft op milfleeftijd. Michael Keaton lijkt slechterik Vulture aanvankelijk weinig invulling te kunnen geven, maar in deze rol – die fijntjes verwijst naar zowel Batman als Birdman – amuseert hij zich duidelijk en weet hij op een bepaald moment dan toch enige dreiging te tonen.

Opvallend is toch ook dat deze prent er net iets minder als een product uitziet dan we gewend zijn. De nog erg jonge en niet zo ervaren Jon Watts is goed mogelijk een wat willoze marionet van de studiobonzen, hij kan zich visueel stijlvol uit de slag trekken en kan ook de sfeer onder de scholieren fijn vatten. Ook in muziekkeuze en eindgeneriek zoekt de film een eigen identiteit.

Grootste troef is echter Tom Holland. De jonge hoofdrolspeler bulkt van de star quality en vindt een mooie invulling van het personage waarbij hij Spider-Man weet te typeren vanuit zijn kinderlijkheid, zijn gebrek aan ervaring en zijn naïeve ijver, zonder dat hij in de bloedernstige modus van Maguire en Garfield belandt. De toon van de plot is dan ook nog veel luchtiger dan we gewend zijn – dood, geweld en vernieling blijven opvallend binnen de perken – maar dat is dan ook net het grote manco van deze prent: de plot is alweer zo futiel en simplistisch dat een Jommekesverhaal nooit ver weg is. We weten al dat 14-jarigen de doelgroep zijn van deze stripverfilmingen, maar de narratieve dramatiek en uitwerking van de personages is dit keer wel erg mager.

Dit is tegenover de overdreven sérieux en het pretentieuze bombast van de Avengersprenten weliswaar welkom, er mocht hier en daar toch wat meer vlees aan zitten. Je wil als volwassen comicfan of breedkijkende cinefiel niet het gevoel krijgen in een kinderfilm beland te zijn.