Stoker

Genre: Thriller | Duur: 1u39 | Release: 8 Mei 2013 | Land: VS | Regie: Chan-Wook Park | Cast: Mia Wasikowska, Nicole Kidman, Matthew Goode, Dermot Mulroney, Jacki Weaver

Het succes van de Zuid-Koreaanse cinema is in Amerika niet onopgemerkt gebleven en Hollywood nam recent drie talentvolle regisseurs onder haar vleugels. Jee-woon Kim, die verbaasde met A Tale of Two Sisters en I Saw the Devil, waagde zich aan een klassieke actiefilm met The Last Stand en binnenkort mogen we ons verheugen op het post-Apocalyptisch drama Snowpiercer van Joon-ho Bong (The Host). Maar eerst is er nog Stoker van Park-chan Wook, de man die de Zuid-Koreaanse cinema in het Westen populair maakte met zijn wraakfilm Oldboy.

Voor zijn eerste Engelstalige film waagt Park-chan Wook zich aan een script van Wenworth Miller. De acteur, vooral bekend van Prison Break en binnenkort te zien in de remake van Loft, maakt hiermee zijn debuut als scenarist. Het verhaal dat hij neerschreef gaat over India Stoker, een tiener die haar vader Richard verliest in een auto-ongeluk de dag dat ze achttien wordt. Plots duikt de onbekende oom Charlie op, die al snel intrekt bij India en haar moeder Evelyn. Hoewel India in eerste instantie niets van hem moet weten, raakt ze langzaam in de ban van de mysterieuze man, die duidelijk een verborgen agenda heeft.

Op het eerste zicht is Stoker een fascinerend schouwspel waarin obsessie, verlangen en jaloezie centraal staan. Dit is vooral te danken aan de hypergestileerde, met symboliek overladen visuele stijl van de Zuid-Koreaan. Hij schenkt opmerkelijk veel aandacht aan de beeldvoering en composities, zonder hierbij te vervallen in een visuele overdaad. Dankzij de verontrustende sfeer, mede opgebouwd door de grimmige muziek van Clint Mansell, en het decor waartegen het verhaal zich afspeelt waan je je als kijker al snel in een klassieke gothic horror. Maar meer nog is dit een Hitchockiaanse thriller, een familiedrama of zelfs een duister coming of age-verhaal over het verlies van onschuld.

Toch zal Stoker niet iedereen weten te verleiden. Hoewel Mia Wasikowska, Nicole Kidman en Matthew Goode feilloos acteren, zijn hun personages niet bepaald toegankelijk voor de kijker. Maar de afstandelijkheid en koelte geven de personages net een gepaste kille en griezelige uitstraling. Dat het zou liggen aan een gebrekkige communicatie met de regisseur sluiten we ook uit, vooral vanwege een ijzersterke monoloog van Kidman. Het tempo van het verhaal is doorheen heel de film gezapig, maar intens, en het blijft heel lang onduidelijk waar alles precies naartoe gaat. Het einde kan de verwachtingen van het opgebouwde mysterie bovendien niet helemaal inlossen, maar gelukkig werd niet voor een conventionele conclusie gekozen.