Stoned

Deze meeslepende film is geenszins een klassieke biografie van rockster Brian Jones, die mee aan de wieg stond van The Rolling Stones en in 1969 onder verdachte omstandigheden om het leven kwam. Meer nog, eigenlijk komt de legendarische band zelf nauwelijks aan bod in dit boeiende portret van een man die ooit een groot talent beloofde te worden, maar aan drugs kapot ging. We zien Jagger, Richards en de rest wel even opduiken, maar dit is zeer specifiek het verhaal van het meest raadselachtige lid van de groep.

Jones woonde in een afgelegen villa op het Engelse platteland, en zijn manager gaf hem het gezelschap van Frank Thorougood, een aannemer die klusjes moet opknappen, maar Brian ook wat in het oog moet houden. Frank raakt gefascineerd door de hedonistische levensstijl van Jones, maar tegelijk zijn de drugs, de vrouwen (onder wie actrice en model Anita Pallenberg) en de rijkdom niet weggelegd voor een minderwaardige werkman. De spanning tussen de twee mannen loopt bij momenten hoog op.

Debuterend regisseur Stephen Woolley weet enerzijds een mooi sfeerbeeld te creëren van de Londense muziekscene tijdens de jaren zestig. Creativiteit en rebellie gingen er hand in hand met losbandige seks en excessief druggebruik. Maar in de eerste plaats gaat deze film over één persoon. We leren we Jones kennen als een enigmatische figuur, nu weer apathisch, dan weer op zoek naar troost en genegenheid. Acteur Leo Gregory maakt er een levensecht personage van. Paddy Considine (In America, Cinderella Man) is dan weer prima gecast als Frank en de relatie tussen de twee blijft boeien tot het eind.

Dat deze degelijk vertelde film bovendien knap aangekleed is en de jaren zestig zeer voelbaar maakt, is nog een pluspunt. Jammer dat de film vrijwel geen muziek van de Stones bevat (wellicht waren de rechten daarvoor veel te duur), maar andere muziek uit die tijd (én een aantal nieuwe songs) maken er toch het beste van. Voor echte Stones-fans is dit natuurlijk wel een afknapper. Anderzijds is deze film nu wel een drama geworden dat ook voor minder muzikale filmfans zeer toegankelijk is.

Verder overtuigt Woolley absoluut als regisseur. Hij geeft zijn film een magische touch (de tuin van de villa heeft iets sprookjesachtig) en laat zijn camera heerlijk elegant doorheen de actie glijden. Zo is er een mooie scène waarin de camera over de tuin zweeft en dan meteen terugkeert, terwijl de tijd echter vooruit is gegaan en alle personages plots een andere plaats hebben ingenomen. We zijn heel benieuwd wat deze filmmaker nog uit zijn mouw zal weten te schudden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de