Sundown

De Mexicaan Michel Franco heeft al heel wat films op zijn naam staan maar tot een echte arthousefavoriet heeft de soms nogal pessimistische cineast zich nog niet ontwikkeld. De kritiek dat zijn films een wat exploitatief karakter hebben staat een echt cinefiel genoegen misschien nog wat in weg, maar met producties als Daniel y Ana, Chronic, After Lucia en het verbluffende New Order heeft de man toch al getoond iets te vertellen te hebben. Sundown is een wat apart maar boeiend portret van een man over wie we oordelen zonder veel over hem te weten.

Op een ontspannende vakantie zorgt een bizarre gril van de zwijgzame Neil Bennett voor een grove verstoring van het familiegeluk. We volgen deze man op zijn lethargische tocht waarmee hij alles lijkt te willen opgeven. De kijker wordt misschien kregelig, verwijt hem onverantwoordelijkheid, vraagt zich af waarom hij liegt. De filmmakers spelen op die manier eigenlijk een spel met onze betrokkenheid bij dit personage.

Want geleidelijk aan wordt terloops informatie vrijgegeven die een context schetst waarin de acties van de protagonist een andere betekenis krijgen. Echter, meer dan Sundown een bespiegeling is over hoe het leven met ons aan de haal kan gaan en we misschien allemaal maar eens radicaal voor onszelf moeten kiezen - of welke essentie je er ook uithaalt - blijkt dit concept maar net iets meer te zijn dan een soort gimmick.

Deze interessante manipulatie van de kijker mocht net wat meer diepgang hebben

Hoewel deze prent, geleid door een overtuigend lusteloze Tim Roth, boeit en fascineert, blijkt één en ander dan toch wat oppervlakkig. Hoewel Franco opnieuw niet zo mild is voor zijn eigen land, is zijn boodschap ondergeschikt aan zijn narratieve vondst.

Niettemin weet de prent ons als kijker wel te wijzen op onze neiging zaken in te vullen en morele oordelen uit te spreken zonder het volledige plaatje te zien. Maar wisten we dat al niet van onszelf?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de