Swallow

Het frêle kindvrouwtje Hunter lijkt in een perfect plaatje beland te zijn. Haar knappe, rijke en succesvolle echtgenoot en zijn liefhebbende ouders bieden haar een warme thuis en ze mag al haar tijd doorbrengen in een luxueuze en rustgevende woonst. Toch lijkt Hunter al snel haar autonomie te moeten opgeven. Vanuit haar positie - als een sierstuk haast - , ontwikkelt ze een dwangstoornis: het inslikken van niet-eetbare voorwerpen.

Hoewel Swallow de kilte van een psychohorrorprent uitstraalt - de beeldvoering doet zelfs even denken aan het heerlijk ijselijke Little Joe - blijkt dit wat ongemakkelijke maar geloofwaardige portret van een jonge vrouw met een psychische stoornis, meer de benauwende dramatiek op te zoeken. Het verlies aan controle en de toenemende breekbaarheid van Hunter, worden al snel bijzonder voelbaar. Dat ze ter compensatie knikkers, naalden en potgrond wil inslikken, is een gegeven dat wellicht weinig kijkers zullen begrijpen, maar Swallow weet deze - overigens echt voorkomende neurose - volkomen aanvaardbaar te maken als narratief gegeven.

Haley Bennett, die we de voorbije jaren al eens in een weinig opvallende bijrol zagen - The Girl on the Train is haar bekendste film - geeft op indrukwekkende manier gestalte aan de beschadigde, onberekenbare Hunter. De camera vat haar ongemak en haar groeiende willoosheid maar ook de schaamte op haar wangen. De rozige huid van de hoofdactrice wordt mooi uitgespeeld tegenover de koude van de materialen die haar omringen en aantrekken. Steen, ijzer, vezels, glas, ... de haarscherpe beelden maken al die texturen haast voelbaar en in zekere mate aantrekkelijk. Hunter houdt van koken, maar de appetijt die de regisseur eerst oproept met zijn close-ups van smakelijke ingrediënten, wordt dan slinks op de moeilijker in te slikken objecten geprojecteerd.

Bezwerend en sierlijk in beeld gebracht psychodrama

Debuterend cineast Mirabella-Davis benadert zijn thema subtiel en weet daar een geslaagde vormgeving voor te vinden. Hunter is rond, gewelfd, zacht; haar omgeving recht, hard en strak. Dit contrast levert bij momenten composities op om even bij stil te staan. Kleur en licht worden slim ingezet om dit relaas koel en klinisch te houden, maar het lot van Hunter beroert ons wel en de opgebouwde suspense appelleert aan onze bezorgdheid voor haar.

Deze nogal uitgesproken arthouseproductie kiest aanvankelijk misschien een nogal voor de hand liggende psychologische verklaring voor Hunters gedrag. Gelukkig zoekt het scenario verder, al leidt dat tot een te verrassende doortastendheid van Hunter en mist de finale toch verband met al wat voorafging. Niettemin is dit cinema die zowel je blik als je gedachten weet vast te houden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de