Taking Lives

Als Montréal opgeschrikt wordt door een seriemoordenaar trekt FBI-agent Illeana Scott (Jolie) naar Canada om een profiel van de dader op te maken. Buiten het hoofd van het departement, die enorm veel vertrouwen heeft in haar kunnen, lijkt niemand van het korps echt gediend te zijn met haar komst. Ze voelen zich niet alleen bedreigd op professioneel vlak maar ook in hun spreekwoordelijke mannelijkheid. Bovendien maakt de koele, zelfbewuste Scott zich ook niet echt populair met haar onorthodoxe, intuïtieve onderzoeksmethoden. Zo treffen ze haar bij de eerste ontmoeting al liggend in een pas geopend graf. Al snel heeft ze een degelijk profiel klaar. Het zou gaan om een soort parasietmoordenaar die zijn slachtoffers eerst wekenlang observeert om ze daarna te doden en hun identiteit, bankrekening en leven over te nemen, tot hij weer een volgend slachtoffer op het oog heeft.

Een doorbraak komt er wanneer kunstenaar James Costa (Hawke) van dichtbij getuige is van één van de moorden en een gedetailleerde schets kan afleveren van de moordenaar. Terwijl agent Scott Costa aanvankelijk als verdachte beschouwt, gaat ze hem daarna beschermen omdat ze gegronde redenen heeft te vermoeden dat hij het volgende slachtoffer zal zijn. Vanaf dan begint een ingewikkeld kat-en-muis spelletje tussen profiler en killer wat zal resulteren in de ultieme krachtmeting die zich op meer dan professioneel terrein afspeelt.

Wat onderscheidt deze serial killer film nu van andere? Afgaande op het voorgaande zult u waarschijnlijk besluiten: niet veel. Toch verheft Taking Lives zich boven het gros van dit soort films door zijn stijlvolle regie die het geheel in een intens film noir sfeertje dompelt. Verder kenmerkt de film zich door een sterke karakterontwikkeling die Jolie toelaat een zeer gesloten, complex en tegelijk toch kwetsbaar en vrouwelijk personage neer te zetten, wat ze op zeer overtuigende wijze doet. Ook Hawke legt voldoende subtiliteit in zijn rol om er dan weer wel, dan weer niet verdacht uit te zien.

Finaal een te matige poltiethriller

Maar met een mooie verpakking alleen kom je er niet en op het verhaal zelf laat Caruso toch enkele serieuze steken vallen. Zo kan men zich de vraag stellen waarom de politie op basis van één lijk al over een seriemoordenaar begint te praten en kun je je nog meer afvragen of ze in Canada zelf dan geen mensen in dienst hebben die gespecialiseerd zijn in dit soort zaken. In de loop van het verhaal rijzen almaar meer vragen die de zogenaamde suspension of disbelief niet echt ten goede komen en in het laatste half uur is de geloofwaardigheid echt wel héél ver te zoeken. Maar misschien denken wij bij K.U.T gewoon te veel na en is dit simpelweg een stevige politiethriller die best gezien mag worden. Met de nadruk op zien.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de