Taxi 3

Waarschijnlijk omdat de distributeur ons niet op de hoogte had gesteld of misschien omwille van het feit dat vrijwel de gehele K.U.T-redactie zijn neus ophaalt voor films à la The Fast and the Furious, waarin het scenario zwaar ondergeschikt is aan het race-spektakel, liepen wij de persvisie van 'Taxi 3' mis.

Geen nood, want ondergetekende had bijzonder genoten van de eerste versie en hard gelachen met de sequel, en begaf zich dus in de UGC Antwerpen als een gewone sterveling onder het publiek om naar het derde deel te gaan kijken. Niet dat wij veel verwachtingen koesterden: 'Taxi 2' was al een regelrechte karikatuur waarin de witte taxi zelfs kon vliegen, wat zou executive producer en scriptwriter Luc Besson ons nu voorschotelen? Eens plaatsgenomen tussen de Johnny's en de met popcorn smijtende en/of gsm'nde Marokkaanse tienerjongens -het ideale decor voor een film als deze- maakten we ons dan ook op voor een avondje van de wansmaak.

'Taxi 3' was nog geen tien minuten bezig of het was al duidelijk: dit loopt integraal fout. Want wie zette plots zijn helm af en keek, zoals alleen hij dat kan, op onnozele wijze in de lens? Sylvester Stallone... De man achter het race-vehikel Driven mocht ook eens plaatsnemen voor het ondertussen klassieke ritje "à l'aéroport, le plus vite possible". Stallone in het Frans, dachten wij, misschien nog niet eens zo'n slechte grap, ware het niet dat zijn stem overduidelijk gedubd was. Sly die accentloos Frans praat, zoiets helpt onze suspension of disbelief nu echt helemaal naar de knoppen...

Maar bon, Stallone of geen Stallone, daar zal het niet aan gelegen hebben. 'Taxi 3' heeft op zich alle ingrediënten die een rotslechte film behoort te hebben. Het is onduidelijk hoeveel Besson zichzelf heeft uitgekeerd voor het schrijven van dit scenario, maar dat elke eurocent pure diefstal is, zoveel is zeker. Daar gaan we: een Chinese bende teistert Marseille. Op enkele maanden tijd overvielen ze reeds achtendertig banken. De bandieten slagen er in om telkens te ontsnappen door zich als kerstmannen(!) te verkleden en er pijlsnel vandoor te gaan op rollerblades. Vervolgens begeven ze zich tussen de massa (wie heeft er nu schrik van een kerstman?) om dan spoorloos te verdwijnen. Commissaris Gibert en zijn adjudant Emilien zijn op van de stress en zo zenuwachtig als de pest: binnenkort is het immers Kerstmis en lopen er nog veel meer kerstmannen rond.(!) Om de bende te klissen roept Emilien nog maar eens de hulp in van Daniel en diens uitgebouwde taxi. Onder het bespreken van hun persoonlijke bekommernissen (ze gaan allebei papa worden) leidt het spoor hen naar het bekende skigebied Tignes...

Dat het scenario op niks trekt, kunnen we nog door de vingers zien. De ronduit onnozele dialogen en het bijwijlen abominabele acteerwerk al veel minder. Vooral de zwangere echtgenotes van de twee helden, Marion Cotillard en Emma Sjöberg, maken er een echte wedstrijd om ter slechtst van. Dat we, na reeds te zijn misbruikt in de eerste twee versies, nóg eens Dick Dale's 'Miserlou' (u kent het zeker, de soundtrack van 'Pulp Fiction') moeten aanhoren, valt ook maar matig te appreciëren. Maar Besson en regisseur Krawczyk hebben het bij ons helemaal verkorven omdat hét handelsmerk, nl. de race-scènes, bijzonder lauw uitvallen. Twee uur brullende motoren, gierende banden, verschroeiende uitlaatgassen, nerveuze transmissiegeluiden: dáár zaten wij op te wachten, en wat kregen we te zien?

Een witte taxi die door de sneeuw ligt te ploeteren.

Pol Van Achter Helemaal (niet) akkoord? Lees de