Tea with the Dames

Met een zekere regelmaat ontmoeten vier gereputeerde - zeg maar legendarische - Britse actrices elkaar in een Engelse tuin voor thee en champagne. In Tea with the Dames wordt deze bijenkomst op beeld gezet, met vermakelijk resultaat.

De dames in kwestie zijn dan ook niet de minsten. Judi Dench en Maggie Smith, beiden 84, zijn tot in hun herfstdagen populair en beroemd. Eileen Atkins, eveneens 84, heeft een mooie staat van dienst op het witte doek en het toneel. Joan Plowright, bijna 90 en intussen blind, is net iets minder bekend maar is de weduwe van de legendarische Laurence Olivier. Misschien ontbreekt enkel Vanessa Redgrave? Geen dame weliswaar - de actrice weigerde de eretitel en heeft altijd iets meer anti-establishment in zich gehad - maar wel een generatiegenoot. Maar ook zonder haar is het anderhalf uur gekeuvel van de vier ervaren rotten hoogst genietbaar voor liefhebbers van de Britse acteerwereld en iets oudere filmfans in het algemeen.

De gesprekken meanderen een beetje alle kanten op. Regisseur Roger Michell tracht wat onderwerpen aan te snijden, maar de kokette vrouwen gaan daar eigenlijk niet zo vaak op in. Ze mijmeren over de start van hun acteercarière, hun toneelloopbaan, podiumangst, het geheugen, mannen, echtgenoten, grote films en kleine teleurstellingen. De vier carrières in kwestie hebben lang gelijk gelopen en de vrouwen kennen elkaar al tientallen jaren. Er vallen dan ook wat namen van gemeenschappelijke kennissen en ook Laurence Olivier blijft niet onbesproken.

Wat de dames beslist ook gemeen hebben, is dat geen van hen echt glamoureus was en ze absoluut niet voldeden aan schoonheidsidealen. Niettemin hebben ze op essentiële wijze bijgedragen aan de dramatische kunsten. Geen van hen heeft ooit teleurgesteld, met steeds zeer waarachtige en geloowaardige vertolkingen in een gevarieerde reeks aan televisie- en filmproducties. Ze speelden met typische Britse klasse koninginnen en huismoeders, sloeries en edelvrouwen, schooljuffen en oma's. Dench zat in James Bond, Smith in Harry Potter, en ze speelden vrijwel allemaal wel een keer samen in producties als Gosford Park, Tea with Mussolini, The Best Exotic Marigold Hotel en Cranford. Ze zijn gecombineerd goed voor 3 Oscars, 7 Golden Globes en 16 Bafta's. Er zit daar dus best wat filmgeschiedenis aan tafel en dat besef maakt indruk. Met passende, zelfs enkele verrassende fragmenten uit zowel theater- als filmproducties wordt prachtig ode gebracht aan deze diva's.

Het aanschuiven bij vier legendarische actrices, levert vermakelijk kijkvoer op

Niettemin levert het partijtje niet zo heel veel conversatie op. De aanwezigheid van een grote filmploeg, die ook in beeld komt, verhindert enige intimiteit of vertrouwelijkheid. Smith in het bijzonder is zich erg bewust van de omgeving en toont ook best weerstand om het ook maar ergens over te hebben. Ze laat zich weliswaar niet onbetuigd als het op droge humor aankomt. Ook de tafelgenoten hebben doorheen hun loopbaan flink leren relativeren en kunnen met alles en iedereen lachen, ook zichzelf. Tea with the Dames is dus veeleer grappig dan essentieel. Maar onze waardering blijft wel overeind.

Op Plowright na blijven de actrices ook nu nog aanwezig op het grote en kleine scherm. Deze kijk op hun persoonlijk leven, doet ons vooral hopen op nog veel en meer en lang. Op die manier weet Tea with the Dames ook een langzaam inwerkende beschouwing te zijn op het acteervak en de impact van acteurs op het publiek. Onze idolatrie durven we plots weer verantwoord noemen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de