Tenemos La Carne

Genre: erotische gore | Duur: 00 min. | 2016 | Release: 11 Maart 2017 | Land: Mexico | Regie: Emiliano Rocha Minter | Cast: Noé Hernandez, Mariá Evoli, Diego Gamaliel

In een post-apocalyptisch Mexico bouwt de geïsoleerde manische wierdo Mariano verwoed aan een grote constructie die een baarmoeder moet voorstellen, “want eens daarin teruggekeerd stop je bang te zijn voor je meest groteske fantasieën”. Als een uitgehongerde broer en zus bij hem aankloppen op zoek naar onderdak en voedsel, onderwerpt hij hen in ruil daarvoor aan zijn verdorven brein. Dat leidt tot behoorlijk gore erotica.  

Als de vrijgevochten Maria en schuchtere Lucio niet snel inzien hoe gevaarlijk die Mariano is, dan doe je dat als kijker wel. Hij lijkt wel het jongere, helemaal geperverteerde broertje van Denis Lavants idiot savant in Holy Motors en Tokyo!. Een horizontaal cirkelende camera toont hem, mijnwerkershelm op de kop, waanzinnig trommelend en schreeuwend om zijn verdoemde gasten te wekken. Hij verplicht hen eerst om mee te werken aan zijn baarmoeder, dan om dat naakt te doen, daarna om elkaar te neuken. Van daar af dalen we steeds sneller richting inferno, overgoten met lichaamsvloeistoffen –bloed en sperma in giga hoeveelheden- maar ook met een semi-filosofisch sausje.     

De jonge Mexicaan Emiliano Rocha Minter maakte met Carlos Reygadas (Japón) als producer een overambitieus kijkstuk, met interessante beelden die te veel willen choqueren. Met zijn fascinatie voor de ‘void’ en nadruk op copulatie is Rocha Minter duidelijk een fan van Gaspar Noë. Een warmtebeeldcamera glijdt langs de lichamen van de neukende broer en zus, er zijn POV-beelden tijdens fellatio’s. “The most offensive Mexican movie of the decade” titelt een Spaanstalig YouTube filmpje over Tenemos La Carne, en dat lijkt geen spatje overdreven. De Sade is nooit veraf. Door de droomlogica, wat humor en de afstandelijke cameratechnieken, blijft de maag van de geoefende horrorkijker wel nog relatief onberoerd. De hogere ambities om echt iets te vertellen over de link tussen geest en vlees maakt de film helaas niet waar. Maar hoezeer zijn Tenemos La Carne ook kampt met de geldingsdrang van een debutant, Emilio Rocha Minter is een interessante nieuwe stem in Mexicaanse film.