Tully

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u35 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Jason Reitman | Cast: Charlize Theron, Mackenzie Davis, Ron Livingston, Mark Duplass

De films van Jason Reitman  kunnen voor het gemak meestal omschreven worden als dramatische komedies die bewust net onvoldoende gepolijst zijn. Vier jaar na het onopgemerkte Men, Women & Children is er nu Tully. Scenariste van dienst is opnieuw Diablo Cody, met wie Reitman ook al Young Adult en Juno schreef.

In deze tragikomische kijk op het moederschap maken we kennis met Marlo, een op de rand van de uitputting balancerende moeder van drie die elke dag worstelt met een gebrek aan orde, slaap, seks, erkenning en kleren waar geen spuug, kots of moedermelk op zit. Het moederschap biedt Marlo geen voldoening, maar voelt aan als een nimmer eindigende klus die haar langzaam uitholt. Wanneer enkele onrustwekkende signalen haar omgeving bereiken, wordt er gesuggereerd dat het gezin  beroep doet op een hulp. Zo verschijnt Tully ten tonele: jong, vitaal, aardig, alert, deskundig.

Tully weet aanvankelijk met wrange humor een even komisch als pijnlijk realistisch portret van de ploetermoeder te schetsen. Charlize Theron gaat ongegeneerd voor de slonslook, maar onder de wallen en tepelkloven is wel de oprechte liefde voor haar kroost voelbaar. Toch blijf je je bij de herkenbare taferelen afvragen waar de angel zit. Tully moet toch meer zijn dan enkel een bitterzoete kijk op de minst gewaardeerde job ter wereld?

Wanneer Tully opdaagt, verandert de prent ietwat bruusk van toon en zie je de makers zoeken naar een consequente toon en focus. Er lijken allerlei wendingen gesuggereerd te worden, die je vanwege hun clichégehalte met een bang hart ziet naderen, maar dan slaat de film toch weer een onverwachte hoek om. De kijker kijkt het enigszins gedesoriënteerd aan: is het een bewuste zet  van de makers om ons te laten geloven dat de plot zekere kanten opgaat om dan vervolgens toch netjes op het iets te nadrukkelijk gestructureerde pad te blijven?

In zijn finale valt deze aardige tragikomedie gelukkig weer in de plooi. De afloop is verrassend en ook helemaal niet. Zonder de bijzonder overtuigende vertolkingen van Theron en Mackenzie Davis was de film misschien wel van de sporen gerold maar nu kunnen we fijn concluderen dat dit een verdienstelijk drama is. Reitman lijkt ergens nog altijd wat tegen de stroom in te willen roeien, maar doet dat eigenlijk met onvoldoende eigenzinnigheid en scherpte, waardoor hij wat onhandig schippert tussen gladde mainstream en hoekige indie.