Una

Genre: Psychologisch drama | Duur: 1u34 | 2016 | Release: 12 Juli 2017 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Benedict Andrews | Cast: Ben Mendelsohn, Rooney Mara, Riz Ahmed, Natasha Little

Een jonge vrouw stapt resoluut een bedrijfsgebouw binnen om er ene Pete – die zij kent als Ray – te confronteren met hun gedeelde verleden. Er ontstaat een woordenwisseling waarin beide partijen beurtelings het voortouw in handen hebben, maar eigenlijk willen ze hetzelfde: het verleden vergeten. Nu alles weer wordt opgerakeld, blijkt hoe diep de nagelaten sporen eigenlijk wel zijn.

Met dit controversiële verhaal – een toneeladaptatie – zal Una hier en daar ongemakkelijk onthaald worden. Dit is geen comfortabele cinema. De koele en afstandelijk aanpak van debuterend regisseur Andrews staat mooi ten dienste van dit weinig gezellige verhaal maar empathie voor de protagonisten en begrip voor hun situatie blijkt weinig evident omdat de herkenbaarheid ver weg is. Het blijft ons de hele film door een vraagteken wat Una eigenlijk wil van Ray en zijn verlangens en frustraties zijn niet zo voor de hand liggend. Op bepaalde momenten raak je dan ook wat de connectie kwijt met Una en Ray.

Het tweede deel van de film – waarbij tot onze opluchting eindelijk de beklemmende setting van het bedrijf verlaten wordt – komt dan weer iets te goedkoop over. Is Una dan toch een ordinair stalkerdrama? Onze interesse was eerlijk gezegd wat verdampt.

Rest wel dat de twee hoofdacteurs fenomenaal goed zijn – zoals altijd overigens. Mendelsohn mag eindelijk iets sympathieker uit de hoek komen dan we van hem gewend zijn, al valt dat ook te betwisten door wie hem moreel veroordeelt. Maar de personages zijn dus wel knap gelaagd.

Uiteindelijk bevredigt Una ietwat onvoldoende. Vooral de wel erg subtiele uitwerking van de personages verhindert dat er klare wijn wordt geschonken en de afloop in een waas van nuance (en geheimzinnigheid) gehuld blijft. Je eigen interpretatie maken kan, maar dan moet je voldoende geboeid geweest zijn. Onder meer de stijlvolle regie, het slim schakelen tussen heden en verleden en de sfeervolle score spelen in het voordeel daarvan, maar als u niettemin afhaakt bent, kunnen we dat ook begrijpen.