V for Vendetta

Stripverfilming V for Vendetta werd gemaakt door de broers Wachowski. Zij gunden James McTeague (assistent-regisseur van de Matrix trilogie) de eer de saga rond gemaskerde wreker V, die het fascistische Engelse regime anno 2020 ten val probeert te brengen, te regisseren Dat levert een intrigerende en entertainende film op die verrassend weinig GCI bevat, ten voordele van goeie acteurs en enkele bijzonder intrigerende en actuele thema's.

Vooral de uitbeelding van een door angst en terreur beheerste staat is boeiend, zeker in combinatie met de vraag wat je daar als individu mee aanmoet. Hoe verantwoordelijk je zelf bent voor de daden van het heersende regime is een vraag die de gemiddelde Vlaming zich beter in maart 2006 dan in november 2007 kan afvragen, zoveel is zeker. Die stevige thematiek doorasemt de hele film, zo ook wanneer Evey (Portman) V voor het eerst ontmoet. De dochter van twee vermoorde revolutionairen die nu gedwee bij een televisiestation werkt, dwaalt door de duistere straten van de Engelse hoofdstad nadat de avondklok is ingegaan. Ze wordt lastiggevallen door een soort burgerpolitie, die zijn macht likkebaardend misbruikt. V redt haar van de verkrachting. Minuten daarna is ze er getuige van hoe haar held het Engelse parlement opblaast. En dat is niet zijn laatste kunstje. In navolging van historische held Guy Fawkes, die op 5 november 1605 de Houses of Parliament opblies (en wiens tronie model stond voor het masker waarachter V zich verschuilt) belooft hij binnen het jaar het belangrijkste overheidsgebouw plat te leggen. Ondertussen vermoordt hij de Voice of London, een virulent politiek commentator wiens talkshow het beleid van de Chancellor verdedigt. V gebruikt bij het prediken van de revolutie alleszins slagvaardiger argumenten dan Jan Buquoy.

Maar hij heeft er ook heel wat meer reden toe. In het neofascistische Engeland dat V for Vedetta schetst, gedraagt niet alleen het voetvolk zich mensonterend. Dat doen vooral de leiders, die niet terugschrikken voor een foltering of concentratiekamp meer of minder. John Hurt (The Elephant Manspeelde in Michael Radfords verfilming van George Orwells '1984' een vijand van Big Brother maar staat hier als Chancellor Sutler zelf aan de andere zijde van het scherm. Draconisch streng voor zijn legerchefs en voor het volk dat hem verkoos: precies het demagogische talent (Dogville, Manderlay) dat nodig was voor deze rol. Ook perfect gecast zijn, van rechts naar links, Stephen Rea als mijmerend twijfelende maar ook bikkelharde politieinspecteur en Stephen Fry als verdoken homoseksuele televisiepresentator.

Toch bevat V for Vendetta één acteur wiens psyche ons maar niet wist te raken. Jammer genoeg betreft het de hoofdrolspeler. Hugo Weaving (Agent Smith in Matrix en de elfenpapa van Liv Tyler in LOTR) blijft de hele film door gemaskerd en steekt van bij de start ellenlange, literair aandoende monologen af. Inhoudelijk intrigeren die zonder enige twijfel ("het volk moet zijn regering niet vrezen, de regering wel zijn volk"), maar vormelijk gaan de niet aflatende alliteraties al eens vervelen. Nu is 's mans breedsprakerigheid ook een soort running joke binnen de film, maar de gecultiveerde wreker blijft bovendien de hele film lang gemaskerd. Dat maakt het extra moeilijk om je in te leven in zijn drieste gevoelens tegenover een overtuigende Portman. Overigens: als de Joodse actrice kaal wordt geschoren en in een gevangeniscel belandt, krijgen die beelden heel mooi een dubbele betekenislaag.

Blijft over: origineel en slim entertainment dat zijn enorme potentieel door een ratjetoe aan (acteer)stijlen helaas niet helemaal waarmaakt. Het lijkt wel een samenvatting van het Brussels Internationaal Festival van de Fantastische Film anno 2006, waaraan deze dus een passend slotakkoord breide.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de