Velvet Buzzsaw

In 2014 debuteerde dan Gilroy sterk met het indringende Nightcrawler maar het was toch wat wachten vooraleer de man zich nog eens van zijn meest opwindende kant liet zien. Na het meer conventionele Roman J. Israel, Esq. maakt ook de satirische horrorprent Velvet Buzzsaw de verwachtingen niet helemaal waar.

Deze Netflixproductie speelt zich net als de vorige films van de cineast af in Los Angeles, meer bepaald in de kunsthandel waar elke artistieke expressie vooral voor dollartekens zorgt in de ogen van verzamelaars en kunsthandelaars. De toevallige ontdekking van een massa schilderijen van een onbekende, overleden kunstenaar zet het wereldje in rep en roer. Gedreven door artistieke verwondering, carrièrekansen of geldzucht willen tal van personages zich verdiepen in de werken. Maar wanneer de één na de ander dat met de dood begint te bekopen, blijken hun immorele motieven hen te duur te staan komen.

Gilroy schetst enerzijds een geloofwaardige, zij het lichtjes grotesk beeld van de kunsthandel, met kille personages, gevatte dialogen en pijnlijke observaties. De marktwaarde van een werk is van groter belang dan de artistieke merite en heel wat kunst wordt zo snel opgekocht door investeerders dat het grote publiek ze nooit te zien zal krijgen. Toch gaat de film als satire niet voluit en krijgen eerst wat soapy dramatische toestanden de bovenhand, waarna de film wat goedkoop maar wel entertainend kunstwerken in moordmachines laat veranderen. Deze genrehybride werkt dus niet op alle vlakken en is teleurstellend vergeleken met het nietsontziende Nightcrawler. Niettemin weet de film op een primair niveau te amuseren met uitvergrote personages met gekke namen en bloederige slachtingen.

Vermakelijk maar oppervlakkig uitgewerkte kruising van horror en satire.

Jake Gyllenhaal speelt op enigszins cartooneske wijze een biseksuele kunstcriticus wiens recensies allesbepalend zijn, maar zijn personage is inconsequent uitgewerkt. Ook Toni Collette moet het stellen met een oppervlakkige rol die haar status eigenlijk niet waardig is. Rene Russo vindt wel de juiste toon als de fanatiek mercantiele Rhodora, maar haar personage doet wel erg denken aan de kille televisieproducente die ze in Nightcrawler speelde. John Malkovich krijgt dan weer teleurstellend weinig schermtijd terwijl de onbekende Zawe Ashton helaas irriteert in een nochtans cruciale rol.

Het onevenwichtige product van al deze factoren, is gelukkig nog steeds fijn kijkvoer, maar door het gebrek aan niveau, intensiteit en diepgang kan je deze film op zijn best vermakelijk noemen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de