W.

Genre: Biopic | Duur: 2u09 | Release: 29 Oktober 2008 | Land: VS | Regie: Oliver Stone | Cast: Josh Brolin, James Cromwell, Thandiwe Newton, Elizabeth Banks, Richard Dreyfuss, Jeffrey Wright, Toby Jones

Met zijn twintigste langspeler, W., keert Oliver Stone terug naar vertrouwd terrein: de politieke biopic. Wie zich de goeie ouwe Stone nog herinnert, het geweten van Hollywood dat politieke mokerslagen als JFK en Nixon uitdeelde, weet dat een biografie over de 43ste president van Amerika, George Walker Bush, in bekwame handen is. Maar net als het imago van Bush zit de carrière van Oliver Stone de laatste jaren een beetje in het slop. De scepsis waarmee we W. binnenstapten, bleek terecht.

George W. Bush is zo'n beetje de John Wayne van deze tijd. Hij is de sheriff van deze wereld waar niemand echt naar luisteren wil of om zal treuren als ie weg is. Hij is de niet al te snuggere Dubya, de Texaan in The Oval Office, de cowboy met een wild verleden. Maar het siert Stone dat hij, in tegenstelling tot alle Will Ferrels en Frank Caliendo's van deze wereld, dit overgetypeerde beeld niet uitspeelt. In plaats daarvan tracht hij een eerlijk beeld van Bush op te hangen door hem te volgen vanaf zijn wilde Skull and Bones-jaren tot aan zijn benoeming in het Witte Huis. Vooral aan de verwrongen relatie die hij er met vaderlief, George H.W. Bush, op nahield, hecht Stone veel belang. Het is deze titanentwist tussen Senior (James Cromwell) en Junior (Josh Brolin) die het kloppende hart van deze biografie vormt.

Stone zou Stone echter niet zijn mocht hij zijn film niet voorzien van de nodige kritiek en van zijn eigen, unieke stempel. Zo zien we Bush in een leeg stadion, het nummer 43 op de borst, staren naar een lege tribune. Een sterk en voor Stone verrassend subtiel beeld waarmee hij Bush's gevoelswereld mooi weet weer te geven. Spijtig genoeg is dit een schaars overtuigend moment en vindt Stone het nodig om W. vooral vrolijk en luchtig te houden. Dit geeft de film een onevenwichtige toon ? Stone maakt van Bush zowel een houten harlekijn als een verkeerd begrepen en getormenteerd man ? en schippert zo voortdurend tussen het portretteren en het persifleren. Getuige hiervan is de soundtrack die je op het ene moment met zachte, intrieste kamermuziek in vervoering brengt waarna je op de volgende krakende Hillbilly-song vrolijk zou willen meefluiten.

Josh Brolin, de fijne cowboy uit No Country For Old Men, weet een aardige Bush neer te zetten, maar veel meer dan dat wordt het niet. Om het karakter verder uit te diepen krijgt Brolin niet genoeg ruimte.
Oliver Stone weet perfect de krachtmetingen tussen de personages uit te spelen, waar de bikkelharde politiek van geld en prestige het opneemt tegen het morele geweten. Even weet Stone via het personage van Colin Powell dezelfde krachtige spil tussen macht en moraliteit weer te geven zoals hij dat al deed in de voltreffers Platoon, Wall Street en Salvador.

Film is keuzes maken. Die keuzes tonen de stem en visie van de auteur en in het beste geval werpen ze een nieuw licht op de behandelde stof. Zeker in de zo sterk aan conventies gebonden biopic is die durf nodig, iets wat Todd Haynes onlangs op weergaloze wijze met I'm Not There bewees en Stone ook met Nixon liet zien. W. is een leuk tussendoortje en een aardige blik op een verkeerd begrepen man. Maar het ontbreekt Oliver Stone aan durf om het personage Bush zichzelf toe te eigenen, om hem zo op een frisse en originele manier te portretteren. Dit maakt van W. wederom geen vintage Stone.