Walk on water

Een verrassend sterke film die eigenlijk een plaats in de competitie had mogen hebben, is deze beklijvende Israëlische film van regisseur Eytan Fox. In Israël kennen de eigen producties pas sinds enige jaren succes, en deze prent werd genomineerd voor 8 Israëlische Oscars. Terecht, vinden wij.

Eyal werkt voor de Mossad, de Israëlische geheime dienst, en is dus een beroepsdoder. Nadat zijn vrouw overleden is, krijgt hij een minder gevaarlijke opdracht: gids spelen voor de jonge Duitse toerist Axel, die zijn zus Pia komt bezoeken in Israël. De grootvader van dit tweetal is immers een ex-nazi-officier, en de Mossad wil hem elimineren voor hij op natuurlijke wijze aan zijn eind komt. Eyal moet trachten meer te weten te komen over deze man en daarom Axel en Pia beter leren kennen. Voor een licht conservatieve Hebreeuw als Eyal is dit niet evident, want de Duitsers hebben zijn familie tijdens de tweede wereldoorlog heel wat leed bezorgd. Nu is dat natuurlijk wel voorbij, en Eyal geeft Axel een kans. De twee mannen schieten vrij goed op ondanks de verschillen in cultuur, afkomst, leeftijd, politieke opvattingen en - tot Eyal's grote verrassing - seksuele voorkeur. Wat op een alles overschrijdende vriendschap afstevent, wordt daardoor wat bruusk onderbroken. Bovendien is Eyal in de eerste plaats aan het werk en wanneer hij niets te weten komt over de grootvader, eindigt de op dat moment vaag afgelijnde relatie. Axel nodigt Eyal nog uit naar zijn thuisland, maar het ziet er niet naar uit dat de twee mannen elkaar nog wat te vertellen hebben. Bovendien weigert Eyal gezien de historische feiten een stap in Duitsland te zetten.

Maar dan blijkt dat de gezochte opa op het verjaardagsfeest van Axels vader zal aanwezig zijn. Eyal spoedt zich naar Duitsland, en weet zelf niet of hij dat nu prettig vindt of niet. Het ziet er naar uit dat of de vriendschap of de professionaliteit zullen moeten worden opgeofferd.

Dit verhaal samenvatten is eigenlijk onnodig voor iedereen die zich graag laat meeslepen. Hoe minder je over een film weet, hoe meer je er onbevangen naar kijkt, hebben we tijdens dit festival vaak ondervonden. 'Walk on Water' moet dus wel werken, want de prent beschikt over een zeer rijk, diepgaand en knap uitgewerkt scenario. Hierdoor lijkt de film zichzelf te gaan vertellen en zonder enige moeite word je er in meegesleurd. Eens te meer wordt duidelijk dat beelden alleen niet volstaan om van krachtige cinema te spreken. De genuanceerde gelaagdheid van dit relaas en de realistische, sterke personages maken dat je van begin tot eind aan het witte doek gekluisterd zit. De cineast weet zonder clichés een grotendeels onvoorspelbare relatie te schetsen tussen twee héél verschillende mensen. Dat levert niet alleen een fascinerende blik op de psychologische evolutie van een vriendschapsrelatie op, maar zegt ook wezenlijke zaken over godsdienst, geschiedenis, politiek en seksuele oriëntatie. Dat maakt van 'Walk on Water' meer dan simpelweg een drama.

We willen natuurlijk niet al té exstatisch zijn over een film die niet volmaakt is. 'Walking on Water' is niet de hele tijd door onvoorspelbaar, en onder de krachtige personages zit wel nog iets stereotieps. Dat Eyal bv. geen traanklieren heeft is een weinig subtiele illustratie van zijn hardheid, terwijl Axel als fiere homo en rijkeluiskind iets te stevig in zijn schoenen staat. Maar dat zijn futiliteiten, want uiteindelijk zie je hier twee schitterende acteerprestaties. Daarnaast heeft Fox veel aandacht voor de esthetisering van zijn beelden en helpt de perfect gekozen muziek zelfs de plot dragen. De sterkste scène uit de film is beslist het moment waarop Axel zijn nietsvermoedende familie gewillig laat dansen op een Hebreeuws volkslied. Een schijnbaar weinig belangrijke scène, die zich echter niet laat vergeten en daarnaast het regietalent van Fox op zijn best laat zien. We kijken al uit naar wat de man nog te vertellen heeft.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de