What Maisie Knew

Op de poster van What Maisie Knew staat een zevenjarig meisje tussen twee volwassenen geklemd. Ze lijkt door beide mensen gedragen (of door geen van beide), die vooral met elkaar bezig zijn, en kijkt ons met grote ogen aan. Dat beeld geeft dan ook de kern van deze nieuwe film van regisseursduo Scott McGehee en David Siegel weer. In What Maisie Knew krijgen we het perspectief van een kind op de breuk van haar ouders, en hoe die ouders hun kind in een ambigue positie tussen hen in klemmen.

Vanaf de allereerste minuut in de film maken Susanna en Beale ruzie, iets wat dochter Maisie gewend lijkt te zijn. Terwijl nanny Margo de situatie met verlegen ongemak aanschouwt, speelt het meisje gewoon verder. Een echtelijke breuk volgt, maar vlot verloopt die allerminst. Tijdens de juridische afwikkeling claimen beide ouders hun dochter en de voogdij wordt opgesplitst. Maisie komt op de breuklijn terecht. Het conflict gaat even hard door, maar in plaats van frontaal, wordt die nu via Maisie bevochten.

Een film lang is de disfunctionele relatie tussen rockster Susanna en Beale het epicentrum van de emotionele verwaarlozing van Maisie. Alle I love you’s aan Maisie’s adres ten spijt, is haar aanwezigheid een onuitgesproken probleem en doet niemand echt zijn best om dat te ontkrachten. De protagoniste is echter te klein, te jong, te weinig ontwikkeld om in te grijpen, te schreeuwen, weg te lopen. En net oud genoeg om enige zelfstandigheid aan te kunnen. Maisie laat zich glijden door de situaties, maar er ontploft niks. In dat ontbreken aan reactie worden wij als kijker meegesleurd en die onrechtvaardigheid maakt de film extra pijnlijk.

Wanneer haar ouders een nieuwe relatie aanknopen, lijkt echter een lichtpunt te verschijnen. De nieuwe man en vrouw in het leven van Susanna en Beale gaan immers warmer om met hun stiefdochter. Het installeert tegelijk een instabiele situatie tussen het viertal, waarin de nieuwe partners meegesleurd worden en het conflict op een hoger niveau gebracht wordt. Het idee van de boze stiefmoeder wordt hier weggevaagd, maar ook de rest van het verhaal is verre van een sprookje.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Henry James uit 1897, maar is, ondanks de soms overemotionele soundtrack, perfect vertaald naar de hedendaagse context. Alle clichés van kinderen in een scheiding ten spijt, wordt hier een glasheldere, gedetailleerde en genuanceerde analyse gemaakt van gedeeld voogdijschap, strategische verwennerijen en emotionele manipulatie. Dat we hiervan getuige zijn via het kind zelf maakt dat de film niet zomaar een studie van een scheiding is, maar het hogere doel heeft om de onerkende slachtoffers een stem te geven.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de