The World's Fastest Indian

Met een dergelijke titel zou dit Amerikaans-Nieuw-Zeelandse drama verkeerde verwachtingen kunnen scheppen. De 'indian' uit de titel is immers geen indiaan, maar een motorfiets. Met Anthony Hopkins aan het stuur levert dat een grandioze feelgoodmovie op die u ondanks het streven naar de obligate lach en traan, met een jubelend hart de bioscoop laat uitwandelen.

Burt Munro is een bejaarde man die tijdens de jaren '60 een rustig leven leidt in een uithoek van Nieuw-Zeeland. De man knutselt graag aan zijn motor en koestert een grote droom: deelnemen aan een jaarlijkse snelheidswedstrijd in Utah, waar men met om het even welk vervoersmiddel kan trachten het snelheidsrecord te breken. Na het verzamelen van het nodige geld, scheept Burt in voor de grote reis. De krasse senior heeft echter nog nooit een voet op Amerikaanse bodem gezet. Bovendien lijken de kansen op succes bijzonder klein met de verbouwde 'Indian', die meer dan veertig jaar oud is.

The World's Fastest Indian is een Amerikaanse film die wat krampachtig probeert dat niet te zijn. Regisseur Donaldson heeft het project duidelijk in samenwerking met een Amerikaanse studio gemaakt maar heeft zijn best gedaan de film zowel technisch als narratief wat bescheidener te laten overkomen. Zo treffen we heel wat aparte nevenpersonages aan die wonderbaarlijk genoeg ook fatsoenlijk uitgewerkt worden. Gewoonlijk is daar in de formule waarmee de meeste Amerikaanse verhalen samengesteld worden geen plaats voor. Daarnaast heeft Donaldson zijn film een ongewone look meegegeven. Daarmee wil hij in eerste instantie aangeven dat de prent in het verleden speelt, maar ook een beetje het goedkope sfeertje van een onafhankelijke film oproepen. Het zwierige camerawerk en de knappe montage staan echter in schril contrast hiermee, zodat de film zijn roots niet kan verloochenen.

En dat hoeft ook niet. Het verhaal van deze film is puur Hollywood. Burt Munro is een ongelooflijk sterk personage en wat hij meegemaakt heeft, is gedroomd filmmateriaal. Daardoor is dit ook een schaamteloos sentimenteel filmpje geworden, waarvan de afloop zelfs voorspelbaar is. Maar dat mag absoluut geen hindernis wezen. In combinatie met de energie en passie van Burt levert dat briesende cinema op die u gegarandeerd aan het lachen en aan het huilen brengt. Nog nooit klonk het gebrul van een motor zo lieflijk.

Een pure feelgoodfilm met een verdunde dosis meligheid.

Anthony Hopkins leeft zich uit in dit schitterende personage en het doet deugd hem na mechanische rollen in Proof en Alexander nog eens echt te zien acteren. Anderzijds heeft de doorwinterde acteur intussen wel veel van zijn naturel verloren. Zo zien we met de beste wil van de wereld geen vrouwenversierder in Hopkins. Dat doet de vraag rijzen of de film toch niet gebaat zou zijn bij een compleet onbekende hoofdrolspeler. In dat geval zou de prent wellicht slechts een beperkt publiek bereiken, maar zou de kracht ervan des te groter zijn. De vele goed gecaste acteurs in de bijrollen zouden dan bovendien nog beter uit de verf komen, want nu blijven ze toch altijd een beetje in de schaduw van de Oscarwinnaar staan. Het best innemende buurjongetje zagen cinefielen trouwens al aanbiddelijk wezen in het Nieuw-Zeelandse Rain.

Een pure feelgoodfilm met een verdunde dosis meligheid is de beste omschrijving voor deze hartverwarmende en ontroerende prent die -uiteraard- op feiten gebaseerd is. Niet elke film hoeft de grenzen van het creatieve of narratieve te verleggen. Met de krop nog in de keel, willen we u deze glorieuze film dan ook van harte aanraden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de