Wu Xia

Genre: detectieve /actie | Duur: 00 min. | Release: 1 Januari 2011 | Land: China | Regie: Peter Chan | Cast: Donnie Yen, Takeshi Kaneshiro, Tang Wei

Zoals de trouwe KUTlezer ongetwijfeld weet, refereert de titel Wu Xia naar het gelijknamige epische martial-arts genre dat sinds Crouching Tiger, Hidden Dragon wereldwijde faam vergaarde. Paradoxaal genoeg geeft deze film echter een twist aan de genreconventies: de wuxia elementen worden hier ingeschakeld in een detectiveplot die herinneringen oproept aan Cronenberg’s A History of Violence. Wu Xia is, als film die actie en spanning moeiteloos combineert, topentertainent.

Twee zware criminelen willen tijdens hun doortocht in een klein dorpje een overval plegen, maar worden daarbij tegengehouden én gedood door de eenvoudige papiermaker Liu Jinxi. Puur geluk, of is hier meer aan de hand? Detective Xu Baijiu vertrouwt het zaakje niet en vermoedt dat Liu meer is dan voor wie hij zich uitgeeft.

Regisseur Peter Chan, bij ons vooral bekend van zijn recentste film Warlords, weet de kijker meteen bij de lurven te vatten. Door de inbreng van de detective die de feiten interpreteert krijgt de film een meer hedendaags, internationaal gevoel (af en toe doet het zelfs aan CSI denken…), en in zijn geheel is de film ook luchtiger dan de wuxia-films van Zhang Yimou – zij het misschien daardoor ook wel minder bij de keel grijpend.

Chan kan rekenen op een aantal acteerkanonnen om de film te dragen. De hoofdrol wordt vertolkt door wuxiaveteraan Donnie Yen (Hero, Yip Man), die tevens instond voor de choreografie van de spectaculaire vechtscènes. Hij krijgt tegengewicht van een altijd degelijke Takeshi Kaneshiro (House of Flying Daggers, Red Cliff) in de rol van Xu Baijiu. Ook Tang Wei (de vrouwelijke hoofdrol uit Lust, Caution) verschijnt ten tonele als de vrouw van Liu, al heeft zij wel een weinig interessante rol.

De actiescènes zijn simpelweg fantastisch, (met als hoogtepunt het gevecht met de vrouw met de messen): flitsend gemonteerd, toch te allen tijde overzichtelijk, en vernuftig gebruik makend van de locaties. Maar het knappe zit hem vooral in het ondergeschikt maken van de actie aan het verhaal, waarbij (onbreekbare) familiebanden centraal staan. Een film die de genre-oefening overstijgt dus, en bovendien ook voorbij is voor je er erg in hebt. Wacht u nog ergens op?