Zot van A.

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u42 | Release: 20 Oktober 2010 | Land: België | Regie: Jan Verheyen | Cast: Koen De Graeve, Veerle Baetens, Barbara Sarafian, Jan Van Looveren, Joke Devynck, Kevin Janssens, Lotte Heytenis, Michel Van Dousselaere, Matteo Simoni, Mathijs F. Scheepers, Kürt Rogiers, Herwig Illegems, Eline Kuppens, Mike Verdrengh, Sven De Ridder

Jan Verheyen is een bijzonder sterk regisseur. Alleen niet van films, wel van mensen. Als geen ander weet hij de argeloze bioscoopbezoeker te manipuleren, de massa zin te doen krijgen in zijn films, ook als ze nauwelijks het bekijken waard zijn - wat wel eens het geval is. Met Zot van A. doet Verheyen het weer: de Vlaming schuift in dichte drommen aan voor wat nochtans een niemendalletje van formaat is.

Verheyen liet zich naar eigen zeggen inspireren door romantische komedies als Love Actually en zag in het Nederlandse Alles is Liefde, dat als blauwdruk diende, de perfecte combinatie van luchtigheid en sentiment om de inspanning om Dossier K. in te blikken, door te spoelen. Illustreert deze denkpiste niet precies dat Verheyen geen zin had om ook aan deze film zo hard te werken tot alles juist zat? Dat is er dus aan te zien.

Nu waren die voorbeeldfilms ook niet veel soeps natuurlijk. Aantrekkelijk en innemend weliswaar, maar ook rommelig en sentimenteel. Productioneel gezien konden deze films echter wel op betere voorwaarden steunen, maar dat laat niet los dat Verheyen zelf geen enkele moeite lijkt gedaan te hebben om van deze film een gelijkaardige snoepfilm te maken – wat wil zeggen: niet erg gezond, maar wel lekker. Zot van A. is van begin tot eind krakkemikkig in zijn opzet: ongeloofwaardig, oninteressant en knullig in beeld gezet.

De plot is opgebouwd rond de romantische verwikkelingen tussen een aantal Antwerpenaren. Dit hebben we echter allemaal al eerder gezien. Van echte emoties is nauwelijks sprake: alle personages kakelen er op los zonder dat het ons echt wat doet. Slechts enkele acteurs (Sercu, Sarafian, DeVynck, De Graeve) lijken enige voeling met hun personage te hebben en kunnen aldus een poging wagen tot enige waarachtigheid. Tot ze de zoveelste magere dialoog moeten voortbrengen of in een alweer vergezochte, onwaarschijnlijke situatie belanden en je geërgerd met je ogen gaat rollen.

Kan je Zot van A. op die momenten nog hoogstens draaglijk noemen, dan zijn de overige scènes zo vreselijk banaal en vervelend, dat je je afvraagt waarom je hier zit naar te kijken. Bepaalde ensceneringen, zoals het kind dat in het water valt, de ontmoeting tussen tennisser Paul en verkoopster Astrid, de begrafenis die steeds vrolijker wordt, de vanuit het niets opduikende romance tussen Annette en haar baas, werken voor geen meter. Enkele acteurs (Baetens, Rogiers) herhalen gewoon zichzelf en zelfs de figuranten gaan zich te buiten aan overacting.

Zot van A sukkelt zo verder als een demente in een rolstoel met een lekke band. Geen energie, geen lucht, geen passie. Dit is vlakke, nietszeggende kul. En als u dat ook vindt, hou die gedachte dan vast en haal ze terug voor de geest wanneer u volgend jaar of zo alweer wordt aangemoedigd naar een Verheyenfilm te gaan kijken. Waarvoor u in de bekende multiplexen overigens 9 (negen!) euro betaalt.

Verheyen gaat niet voor prijzen of lof, enkel voor succes, zo verdedigt hij zichzelf keer op keer. Zolang hij die drogreden blijft bovenhalen – want waarom zou een film niet succesvol én degelijk/origineel/inventief kunnen zijn –  mag u de komende jaren nog veel meer van zijn shitfilms verwachten. Er is niets mis met het woord commercieel, maar het is Verheyen zelf die dit begrip een slechte naam bezorgt.