Affliction

Paul Schrader levert met Affliction één van de meest onthutsende kijkervaringen van dit jaar af. Schrader is natuurlijk niet de eerste de beste; hij is de regisseur van American Gigolo en Cat People en in het verleden schreef hij ook de scenario's van Scorseseklassiekers als Raging Bull en Taxi Driver. Als je weet dat hij voor Affliction niet alleen verantwoordelijk was voor het script (naar de roman van Russell 'The Sweet Hereafter' Banks), maar dat hij daarbij ook nog eens in de regisseurstoel kroop, is het duidelijk aan wat voor vuurwerk je je mag verwachten.

Vuurwerk is er ook door de prestatie van Nick Nolte, die als de emotioneel tot puin vergruisde Wade Whitehouse wellicht de vertolking van zijn leven te pakken heeft. Whitehouse is de plaatselijk sheriff van het kille gat New Hampshire, een aan lager wal geraakte dronkaard die gescheiden leeft, hier en daar wat bijklust, de plaatselijke schoolkinderen helpt de straat over te steken, vecht voor het hoederecht van zijn dochter en ondertussen aanpapt met de serveerster Margie, de enige die zijn leed een beetje verzacht.

De traumatiserende herinneringen aan zijn tirannieke en gewelddadige vader drukken als een domper op zijn geweten en hebben hem in zijn eigenwaarde aangetast. Een vreemd jachtongeval nabij het dorpje, de dramatische dood van zijn moeder en het dreigende verlies van het hoederecht over zijn dochterje doen zijn sowieso al labiele persoonlijkheid uiteindelijk doorslaan...

In een spaarzame maar strakke vertelstijl en tegen het troosteloze decor van een ijzig sneeuwlandschap, brengt Schrader het deprimerende relaas van een uiterlijk forse, maar innerlijk weggeteerde man die zich koste wat kost overeind wil houden, maar die door zijn eigen onbeholpenheid en door toedoen van buitenaf langzaam naar de afgrond wordt geduwd. Een film die pijn doet.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de