Auto Focus

Om te beginnen bij het begin: Autofocus opent met wat bij deze geboekstaafd staat als één van de meest fantastische sequenties openingstitels in meer dan een eeuw cinema. Op pasteltintkleurige, psychedelisch gevormde vlekken glijden items uit de jaren '60 aan het oog van de camera / toeschouwer voorbij: een lampadair, zwart-wit foto's van dames met Monroe-kapsel, een hemd met extreem grote kraag,? We worden onmiddellijk in een retro-jaren-'60 sfeertje ondergedompeld, en het jazzy muziekje helpt daar ook nog aardig mee.

Bob Crane (Greg Kinnear) is radiopresentator die de hoofdrol mag spelen in 'Hogan's Heroes', een populaire komedie over een nazi-krijgsgevangenenkamp. Tegen alle verwachtingen in wordt de serie een groot succes, en wordt Bob Crane een ster in Hollywood die als brave huisvader start, maar ontspoort? Samen met zijn kompaan John Carpenter (Willem Dafoe), videoapparaatgoeroe, wordt zijn leuze 'a day without sex is a day lost'. En dat leidt uiteindelijk tot de verdoemenis. (Natuurlijk!)

Noch Bob Crane, noch John Carpenter lijken zich bewust van het feit dat hun gedrag andere mensen ook wel eens kwaad zou kunnen berokkenen. En Bob Crane wordt afgeschilderd als een egoïstische overzelfverzekerde zak van een vent die zich het centrum van zijn wereld acht. En hoe verder het verhaal vordert, hoe kleiner de radius rond zijn epicentrum wordt, tot alleen nog Willem Dafoe overblijft. Zelfs dat blijkt teveel, en Bob Crane zal alle bruggen achter zich opblazen. Uitgeblust, oververmoeid van alle uitspattingen, dolgedraaid, zal het einde bijzonder droevig zijn. En dit verrassende einde werpt bovendien een ander licht op de vriendschap tussen Bob Crane en John Carpenter.

En naast dit losbandig verhaal dat parallel loopt met de seksuele revolutie van de jaren '60, krijgen we ook nog een blik op reilen en zeilen in Hollywood, of de eerste stappen van de videorecorders en videocamera's voor thuis, waarmee Bob & John hun seksuele escapades op gevoelige drager vastleggen. Veel meer dus dan men in enkele lijnen kan vertellen, maar daarvoor moet men dan zelf maar gaan zien.

Ook de muziek, het jazzy-atmosfeertje, past bijzonder goed bij het verhaal; de muziek zal echter naarmate het einde nadert en de uitspattingen steeds losbandiger worden, donkerder worden, en op het einde bijna alleen bestaan uit ruisband - waarvoor Badalamenti (je weet wel, David Lynchs huiscomponist) tekende. Hetzelfde gebeurt met de camera die naar het einde toe steeds onrustiger uit de hand gefilmd wordt. Paul Schrader, die we vooral kennen we als magistraal scenarist van Scorsese's meesterwerken als Mean Streets en Raging Bull, heeft met deze Autofocus echt een sterke film afgeleverd.

Pascal Vandelanoitte Helemaal (niet) akkoord? Lees de