Sinners

Best interessant dat een machtiger wordende filmmaker as Ryan Coogler beslist na de franchises Creed en Black Panther maar eens wat meer moeite te doen een wat originelere film af te leveren die niet aanvoelt als een platgeproduceerd stukje Hollywoodmechaniek. Met Sinners weet hij te verrassen, mee te slepen en ons zowel te laten gruwelen als bijna aan het dansen te krijgen.

Voor een horrorfilm kent Sinners een opmerkelijk bedaarde opbouw. De tijd die wordt genomen om ons alle personages voor te stellen, doet denken aan de pilot van een serie. Toch wordt er tussen de kennismaking door rustig aan gebouwd aan een gefundeerd, benauwend verhaal. Sinners wordt aldus een geslaagde hybride. Enerzijds raken we meegesleept door de personages, mensen van vlees en bloed die al één en ander hebben meegemaakt en die verbonden worden door hun liefde voor de blues of het ondernemen. Zo zetten de gevreesde tweelingbroers Smoke & Stack in het Mississippi van de jaren '30 een juke joint voor zwarten op poten: een feestpaleis voor de niet als volwaardige burgers beschouwde bevolking in een door rassenhaat geterroriseerd ruraal gebied.

Anderzijds blijkt het echte gevaar zich in de lucht te bevinden. Een kille, bloeddorstige en niets ontziende vampier landt in de buurt. In de tweede helft van deze popcornfilm met arthouseallures, kantelt de sfeer dan ook erg snel en ontwikkelt zich een spannende, intense en bij momenten enge strijd tussen de groep muziekliefhebbers binnen en de vampiers daar buiten.

Sinners wordt met lof overladen en dat is niet geheel onterecht. Coogler vertelt en filmt meesterlijk en zijn sfeeropbouw is erg deugddoend in een cinemalandschap dat wordt gedomineerd door superhelden en andere, vaak té luchtige actiespektakels. Maar het is nog niet erg lang geleden dat dit soort oerdegelijke, door karakters gedreven films - of het nu horror, actie of drama is - de standaard waren. Coogler heeft misschien ook gewoon het moment mee.

In Sinners smeult zowel de huis van een aan zonlicht blootgestelde vampier als het hart van een bluesgitarist

Niettemin applaus voor deze geslaagde mengeling van stijlen. Iemand de strot zien afgebeten worden in dezelfde film als een groepsdans op Ierse folkmuziek, het viel niet te voorspellen. De verbindende bijdrage van de Zweedse componist Ludwig Göransson - die ook als uitvoerend producent fungeert - mag dan ook niet onderschat worden. Dat in Sinners zowel de huid smeult van een aan zonlicht blootgestelde vampier als het hart van een bluesgitarist, wordt immers door zijn brede muzikale vakmanschap aannemelijk gemaakt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de