Bread and Roses

Regisseur Ken Loach blijft ten strijde trekken tegen de uitbuiting van de arbeidersklasse. Voor de opnamen van zijn nieuwste film 'Bread and Roses' trok hij, voor het eerst in zijn indrukwekkende carrière, naar de Verenigde Staten. De film focust op de lotgevallen van een groep Mexicaanse vluchtelingen die de grens met de VS oversteken in de hoop er werk te vinden en een beter bestaan op te bouwen.

In de openingsscène zien we hoe Maya, een jonge Mexicaanse vrouw, samen met enkele familieleden door enkele coyotes, essentiële 'gidsen' in de lucratieve handel tussen Mexico en de VS, over de grens wordt gesmokkeld. Na een aantal moeilijkheden vindt Maya in Los Angeles eindelijk haar oudere zus Rosa terug. Die verdient haar kost als schoonmaakster in een reusachtig flatgebouw in de benedenstad van de metropool. Samen met Maya ontdekt geleidelijk aan ook de kijker de sociale onderbuik van Los Angeles, een immense en onzichtbare, hoofdzakelijk Latijns-Amerikaanse gemeenschap. In interviews vertelt Loach hoe hij en scenarist Paul Laverty (die eveneens meeschreef aan Carla's Song) de kans benutten om Los Angeles vanuit deze afwijkende invalshoek te bekijken: "We wanted to wipe the mist from the window and see real people there."

Maya komt terecht in een leger van schoonmakers, migranten van uiteenlopende nationaliteiten, die 's nachts de kantoorruimten in het gebouw poetsen. Ze wordt al gauw met haar neus op de droevige feiten gedrukt. De omstandigheden waarin deze mensen zonder papieren werken zijn namelijk erbarmelijk: onderbetaald, geen vakantiegeld of ziekteverlof, geen vergoeding voor overuren, geen ziekteverzekering. In tegenstelling tot Rosa weigert ze zich echter aan de onmenselijke arbeidsvoorwaarden te onderwerpen...

Bread and Roses, Loach' 14de bioscoopfilm, is alweer een scherpe aanklacht tegen het grootkapitaal en de multinationals. Toch is het zeker en vast niet zijn beste film. Daarvoor ontbreekt hij de finesse en subtiliteit van Kes en Raining Stones, of de emotionele impact van Ladybird, Ladybird, en hij is ook lang niet zo indringend als My Name is Joe. De film is anderzijds wel evenwichtiger dan Land and Freedom en vlotter verteld dan het wat stroeve Carla's Song.

Kortom, een Ken Loach op niveau, die het evenwel moet stellen zonder de rauwe directheid van zijn ander werk. Dat Loach bovendien één van de weinige cineasten is die het sociaal onrecht op een dergelijk verbeten manier blijft aanvechten zonder in simplisme te vervallen, kunnen we alleen maar toejuichen.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de